Ávirðingar á lögreglustjórann í Eyjum eru ekki alvarlegar

Engu líkar en að margir gleðjist yfir áliti umboðsmanns Alþingis um að lögreglustjórinn í Vestmannaeyjum hafi ekki farið að lögum við ráðningu löglærðs fulltrúa. Mátulegt á hana ...

Þetta byrjaði allt í fyrra með yfirlýsingu lögreglustjórans um að vegna rannsóknarhagsmuna muni lögreglan í Eyjum ekki gefa upplýsingar um nauðganir á þjóðhátíð. Margir voru verulega óánægðir með þetta og töldu að hún væri að gæta hagsmuna þjóðhátíðarinnar, sögðu berum orðum að engin neikvæð umfjöllun mætti vera um hátíðina, það dragi úr sölu.

Lögreglustjórinn hefur ekki breytt um skoðun, í ár verða ekki gefnar upplýsingar um hugsanlegar nauðganir. Í gúrkutíðinni ráðast menn með offorsi á lögreglustjórann og halda enn því fram að annarlegar ástæður séu fyrir afstöðu hennar. Við liggur að fjölmiðlaherferð sé gegn henni og ekki bætti úr skák er tónlistamenn neituðu að koma fram á þjóðhátíð nema afstaða Eyjamanna breyttist. Eftir fund með bæjarstjóra og þjóðhátíðarnefnd drógu tónlistamenn hins vegar yfirlýsingu sína til baka og með því viðurkenna þeir, þó óbeint sé, að nokkuð mikið sé til í afstöðu lögreglunnar.

Nú er aftur barið á lögreglustjóranum og margir hafa enn horn í síðu hennar og trúa öllu illu upp á hana.

Mér sýnist þó á flestu að lögreglustjórinn sé samkvæm sjálfri sér. Rök hennar eru skotheld þó deila megi um þau rétt eins og um ráðningu löglærða fulltrúans. Niðurstaðan er hins vegar sú að umboðsmaður telur annmarka á málsmeðferðinni en tekur ekki afstöðu til þess hvort hæfasti umsækjandinn hafi verið ráðinn.

Held að eftir að allt ofangreint sé virt geti lögreglustjórinn bara borið höfuðið hátt.

Ekki í samræmi við stjórnsýslulög

Vont að vera stykkisólmur ...

Ómar Ragnarsson, fjölmiðlamaður, segir frá því á bloggi sínu að hann hafi á yngri árum tekið þátt í kappáti í veislu í Hveragerði. Allir sem borðuðu þar fengu matareitrun og einnig sá sem Ómar „át undir borði“ eins og hann orðar það. Ómar slapp við eitrunina vegna þess að hann hafði ekki snert á grænum baunum sem allir úðuðu í sig en þær voru skemmdar og eitraðar.

Af orðleggjandi hagleik segir Ómar:

Ef þetta hefði verið fjölskylduveisla hefði hún breyst í fjölskituveislu.

Í athugasemdum segir Már Elísson:

Mér finnst orðið "fjölskituveisla" vera bæði lýrískt og myndrænt og verður hér með tekið inn í íslenskar orðabækur. Orðið segir allt sem þarf og er þar að auki hláturvekjandi svo maður verður að passa sig. Frábært hjá þér Ómar.

Ómar klykkir út með því að segja:

Mér þykir miður ef orðið vekur slíkar hræringar með mönnum, sem eru að reyna að halda í sér, að þeir geri á sig. Ekki síst ef ástand viðkomandi manns er slíkt að hann verði stykkisólmur.

Þarna hló ég svo rosalega að ég að ég átti erfitt með að halda í mér.

 

Bláfjallakvísl er langoftast fær göngufólki

Bláfjallakvísl á hinum svokallaða Laugavegi er yfirleitt blátær. Hún er dragá og tekur til sín vatn víða að. Upptök hennar er að finna í Bláfjöllum við norðvestanverðan Mýrdalsjökul. Við sólbráð eykst vatn úr jöklinum og það skilar sér í ána.

Sjaldnast er hún til trafala. Vegur suður Emstrur er á traustu vaði sem sjaldnast breytist. Göngufólk kemst auðveldlega yfir, vatnið sjaldnast nema í hné á meðalmanni.

Örskammt fyrir norðan er Kaldaklofskvísl. Hún er öllu vatnsmeiri og stundum straumhörð. Hún var brúuð fyrir um tuttugu og fimm árum, raunar ítrekað vegna snjóþyngsla sem sliguðu brúna einu sinni eða tvisvar. Hér áður fyrr þótti frekar leiðinlegt að þurfa að vaða tvær kaldar ár með 400 m millibili.

Myndin sem hér fylgir var tekin fyrir mörgum árum. Göngufólk fær far með jeppa yfir Bláfjallakvísl og þakkar fyrir að þurfa ekki að vaða.

Laugavegurinn er með vinsælustu gönguleiðum landsins. Það er eðlilegt, landslag er víða fagurt og gönguleiðin fjölbreytt. Þó verður

að segjast eins og er að hann er frekar ofmetinn sé hann borinn saman við aðrar gönguleiðir. Sá sem þetta ritar hefur ótal sinnum farið Laugaveginn, gangandi, á skíðum, hlaupandi og á bíl eins og mögulegt er. Í dag heillar hann ekki eins og hann gerði. Of margir göngumenn eru þarna og það eyðileggur upplifunina að miklu leyti. Vilji fólk endilega ganga þessa leið þá er mælt með því að fara seinnipart ágúst eða í september. Gæta þá vel að veðurspá og vera vel búinn.

Mikið vatn í Bláfjallakvísl