Skrýtin gagnrýni Rósu B. Brynjólfsdóttur þingmanns VG

Vandlifað er í henni veröld, sérstaklega ef fara á eftir bullinu í Vinstri grænnum. Einn af nýju þingmönnum flokksins telur það eitt gagnrýnisvert að utanríkisráðherra hafi brugðist við ferðabanni forseta Bandaríkjamanna of seint og of veikt.

„Hæst­vist­ur ráðherra lagði áherslu á að tísta á Twitter og senda færsl­ur á Face­book,“ sagði Rósa Björk. Form­leg­um mót­mæl­um hefði ekki verið komið til skila fyrr en í dag, en þá hefðu þau komið skýrt fram.

Þetta er haft eftir Rósu Björk Brynjólfsdóttur á mbl.is.

Hvaða máli hefðu nokkrar klukkustundir skipt? Dettur þessum þingmanni til hugar að forseti Bandaríkjanna bíði fyrir framan póstkassann sinn eftir mótmælum og meti þau eftir því hversu snemma þær berast? Nei, honum er ábyggilega nokk sama.

Að sjálfsögðu er ástæða til að mótmæla ruglinu í stjórnsýslunni í Bandaríkjunum. Það verður þó aðeins gert á skynsaman og yfirvegaðan hátt. Nokkuð sem Rósa Björk, þingmaður VG, virðist ekki búa yfir.

 

Tísti á Twitter og sendi færslur á Facebook

Miklu fleiri skotnir til bana í USA en falla í hryðjuverkum

Nýjasta tilskipun Donalds Trump, forseta Bandaríkjanna, vekur undrun um allan heim, ekki síst innanlands. Hann hefur sem sagt bannað flóttamönnum frá Sýrlandi að koma til landsins sem og fólki frá Íran, Líb­ýu, Sómal­íu, Súd­an, Jemen og fleiri löndum.

Með sterkum rökum má benda á að byssueign Bandaríkjamanna valdi þar miklu meiri hættu en hryðjuverk, hvað þá hryðjuverk fólks frá ofangreindum löndum og fleirum.

Á línuritin hér hægra megin er sýnt hversu margir Bandaríkjamenn hafa fallið vegna byssuofbeldis innanlands á móti hryðjuverkastarfsemi. Svo hrottaleg eru staðreyndirnar að um 36 manns eru skotnir til bana á degi hverjum í Bandaríkjunum. Samlandar þeirra eru ábyrgir, ekki hryðjuverkamenn frá íslömskum löndum.

Frá árinu 2005 til 2015 hefur sjötíu og einn Bandaríkjamaður fallið í hryðjuverkum innanlands. Á þessum tíu árum hafa hvorki meira né minna en 301.797 manns fallið fyrir byssukúlum. Aðeins 2% fallinna teljast hafa dáið í fjöldamorðum.

Að hugsa sér, fleiri eiga tíu byssur í Bandaríkjunum en sem nemur íbúafjölda í Danmörku, þar búa 5,7 milljónir manna.

Egill Helgason, bloggari, vekur athygli á tilskipunum Bandaríkjaforseta. Hann birtir í pistli sínum þessar töflur sem hér eru til hægri og segir:

Tölur sýna glöggt hversu tilhæfulausar ákvarðanir Donalds Trump í innflytjendamálum eru, að þær byggja einungis á lýðskrumi, duttlungum og þjónkun við öfgaöfl. Þarna má sjá hversu þessar aðgerðir eru í raun algjörlega þarflausar, bjarga ekki mannslífum – miðað við til dæmis ef settar væru harðari reglur um notkun skotvopna.

Töflurnar innihalda hrikalega sláandi staðreyndir um hið stóra, margbreytilega og volduga ríki sem Bandaríkin eru. Þau eru svo sannarlega land þversagna.

Hinn almenni borgari er í mestri hættu vegna samlanda sinna. Byssur verða þar í landi jafnmörgu að aldurtila eins og umferðin. 

Tilskipun Donalds Trump hefur sáralítið að segja miðað við staðreyndir mála. Honum væri eflaust nær að leggja til atlögu á öðrum sviðum, draga úr byssuglæpum og umferðaslysum.

Munu framfylgja tilskipun Trumps

Fleiri slys hljótast af hreyfingarleysi en fjallgöngum

Íslendingar eru skyldugir til að leggja stund á göngur og skíðaíþrótt, þá vaxa þeim ekki fjarlægðir í augum. Sund, leikfimi og fleiri íþróttir eru ágætur undirbúningur fyrir fjallgöngumann jafnframt því, að hann beri virðingu fyrir líkama sínum. Ég veit, að fyrstu tilraunum fylgir nokkur hætta, ef ekki er reynt fólk með í för. En það aftrar mér ekki frá að hvetja fólk til að ganga á fjöll. Fleiri og voðalegri slys hljótast af hreyfingarleysi en fjallgöngum. Ég hef séð kunningja minn hrapa til dauða í Alpafjöllunum, en það fékk mér ekki eins mikillar sorgar og að sjá fjölda fólks, sem ég þekki, grotna niður af fitu, leti og óreglu.

Þessi tilvitnun flaug mér í hug þegar ég frétti af því að fjallamaður hefði látið lífið í snjóflóði undir Hátindi í Esju. Þetta er sorglegur atburður, átakanlegt slys. Þrír hraustir menn eru að ganga niður af fjallinu lenda í óvæntu snjóflóði, einn deyr og tveir slasast.

Aðeins miklir og traustir fjallamenn leggja í Hátind um þetta leyti árs. Þremenningarnir eru hetjur, ekki sá hluti mannkyns sem „grotna niður í fitu, leti og óreglu“, eins og Guðmundur Einarsson frá Miðdal orðaði það í bók sinni „Fjallamenn“. Tilvitnunin hér að ofan er úr þeirri bók.

Guðmundur var sjálfur hreystimenni, stundaði útiveru og ferðalög, gekk á fjöll og stundaði skíði. Hann var einn af stofnendum Fjallamanna, hóps sem byggði skála á Fimmvörðuhálsi 1949 og ferðafélagið Útivist endurbyggði 1991. Skálinn er tileinkaður minningu frumherjanna í fjallamennsku hér á landi.

Ásýnd Esju eru margvísleg. Árstíðirnar setja mark sitt á hana, veðurfar og ekki síst markast viðhorf göngufólks til hennar á því hvernig til tekst. Flestir ganga aftur og aftur á Esju og fá aldrei nóg. Sá sem þetta skrifar er einn þeirra.

Gönguleiðir eru fjölmargar. Ég hef að vetrarlagi séð ummerki um snjóflóð nokkuð víða og örugglega falla mörg snjóflóð í fjallinu, fleiri en tölu verður á komið. Eðlilega falla snjóflóð einkum í brattlendi en brattinn þarf ekki að vera mjög mikill og ekki heldur þarf mikinn snjó til að flóð skríði af stað.

Vont er að lenda í litlu snjóflóði. Um það get ég borið og get því ímyndað mér hvílík ógnaröfl börðu á þremenningunum undir Hátindi. Það er ekki aðeins snjórinn sem veldur skaða, líka grjót og möl sem flóðið rífur með sér. 

Ég er ábyggilega einn af hinum kærulausu fjallamönnum. Nær aldrei höfum við ferðafélagar kannað snjóalög áður en lagt er í brattlendi. Líklega erum flestir þannig. Hins vegar vita margir hvernig á að bera sig að til að kanna þau.

Grafin er lítill þverskurður, nokkuð djúpur. Síðan er rýnt í snjóalögin. Þá kemur oft í ljós að lögin eru mismunandi. Sum er fínkorna og þett, önnur grófari. Vandamálið lýtur að því hvernig þessi snjóalög bindast hverju öðru. Séu aðstæður þannig að hnífi megi auðveldlega koma á milli laga má telja það merki um að snjóflóðahætta sé fyrir hendi. Auðvitað eru þessi vísindi talsvert flóknari en hér má skilja.

Myndir

Efri myndin er úr frétt mbl.is, hana tók Kristinn Magnússon.

Hin myndin er tók ég af svipuðum slóðum fyrir nokkrum árum. Lengst til hægri eru Móskarðshnúkar sem teygja sig upp yfir Þverárkotsháls. Hæst ber svo Hátind, 909 m.

Á kortið hef ég svo merkt þau svæði sem ég minnist að hafa séð ummerki um snjóflóð á gönguferðum mínum.

Ég vitna oft í Guðmund Einarsson frá Miðdal. Hann var afar vel ritfær og mikill forystumaður í útiveru og ferðalögum, löngu fyrir minn tíma. Jafnvel voru margir sem lögðu honum það til lasts að hann skuli hafa ferðast um landið, skildu ekkert í þessari áráttu.

Hluti af orðum Guðmundar hér að ofan eru mér afar hugstæð. Vil gera þau að lokaorðum þessa pistils, þau eiga ekki síst við daginn í dag en þá tíð er Guðmundur lifði. Munum samt að við eigum aldrei að sætta okkur við slysin:

Fleiri og voðalegri slys hljótast af hreyfingarleysi en fjallgöngum.

 

 

Þegar þjóðin er sátt við ´óréttlætið´?

Og fyrst bréfritari er byrjaður að vitna í sannfæringu sína sem heimild meitlaða í stein er hann viss um að kosningar færu ekkert verr en þær gera sumar nú orðið, þótt látnir nýttu kosningarétt sinn. Ef sú sanngjarna regla hefði t.d. gilt þegar bréfritari tók síðast þátt í kosningabrölti, að þeir sem hefðu látist síðustu þrjátíu árin eða svo héldu áfram sínum kosningarétti, er aldrei að vita nema hann hefði marið það.

En hefði það verið til góðs?

Það er önnur saga.

Vel skrifaður texti með þokkalegu innihaldi er eftirsóknarverður. Þannig er Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins oft og er hér að ofan er vitnað í niðurlag hans í helgarblaðinu. Stíllinn er léttur og þægilegur og hnyttnin fer ekki framhjá lesandanum. Höfundurinn ræðir um Donald Trump og bandarísk stjórnmál frá öðrum sjónarhóli en tíðkast í flestum fréttum og fréttaskýringum íslenskra fjölmiðla.

Höfundurinn segir vel frá, tekur stundum afstöðu en viðurkennir um leið að hann sé ekki óskeikull:

Hitt er annað mál að þótt það kunni að vera staðreynd að Donald Trump eigi auðvelt með að sannfæra sjálfan sig um eitthvað óljóst og raunar sannfæri fleiri en sig kann hann iðulega að hafa rétt fyrir sér. Síðastliðin tvö ár hefur hann háð kosningabaráttu með öðrum hætti en nokkur annar.

Ótal sinnum hafa þeir sem þykjast vita sitthvað um kosningabaráttu verið vissir um að Trump hafi skotið sig illilega í fótinn. En annaðhvort hafa þessir spekingar (bréfritari með talinn) vitað minna en þeir héldu, Donald Trump verið margfætla eða hann hafi haft ríkulegra innsæi en hið vitiborna fjölmenni.

Bréfritari ræðir nokkuð um kosningakerfið í Bandaríkjunum sem margir hafa fordæmt en nefnir meint kosningasvindl í Illinois og kröfu Repúblikana um að þær yrðu rannsakaðar:

Nixon hafnaði því. Þegar furðu lostnir stuðningsmenn hans spurðu hvort hann áttaði sig ekki á því að niðurstaðan í ríkinu fékkst með svindli sagðist Nixon ekki hafa minnstu efasemdir um það. Og sú væri ástæðan fyrir afstöðu sinni. Það yrði óbærilegur álitshnekkir fyrir fremsta lýðræðisríki heims ef þetta yrði sannað.

Kosningakerfið í Bandaríkjunum er getur líklega ekki gefið rétta mynd af vilja kjósenda sé lítill munur á milli þeirra tveggja sem flest atkvæði hljóta eins og gerðist í síðustu kosningum. Hins vegar þýðir ekkert að tala um það, þetta er það kerfi sem notað er og stjórnmálaflokkarnir eru sáttir við.

Þannig er kosningakerfið í Bretlandi. Eftir síðustu þingkosningar fengu Íhaldsmenn mikinn meirihluta á þinginu þrátt fyrir að hafa aðeins 37% atkvæða. Bréfritari segir:

Af hverju er þetta minna óréttlæti en lítilræði sem munar á Hillary og Trump og mest er tuðað um? Kannski vegna þess að bresku þjóðinni þykir þetta ekki óréttlæti. Hún vill hafa þetta svona. Hvernig er hægt að fullyrða það? Jú, hún var nýlega spurð.

Í kosningunum á undan þeim sem færðu Cameron hreinan meirihluta neyddist hann til að mynda samsteypustjórn með Clegg, leiðtoga Frjálslyndra. Sá flokkur hefur farið illa út úr kosningakerfinu. Hann notfærði sér því samningsstöðuna og sagðist ekki myndu skjóta stoðum undir stjórn Camerons nema fram færi bindandi þjóðaratkvæði um það hvort ekki ætti að breyta stjórnskipuninni þannig að fjöldi þingmanna yrði í réttu hlutfalli við atkvæði. Og auðvitað myndi hvert atkvæði vega jafnt í því þjóðaratkvæði.

Þjóðaratkvæðagreiðslan fór fram og Clegg lá kylliflatur. Breskur almenningur vildi miklu fremur hafa hreinar línur í pólitík en að upp rynni tími samsteypustjórna og smáflokkafargans þar sem nördar hefðu úrslitaáhrif á stjórn landsins.

Hér á Íslandi halda sumir upp þeirri gagnrýni að landið sé ekki allt eitt kjördæmi. Vel má vera að skotheld rök séu fyrir því. Hins vegar var meirihluti fyrir núgildandi kjördæmakerfi og eiginlega ekkert annað við því að gera en að hvetja til þess að vægi atkvæða verði sem réttlátast.

í Reykjavíkurbréfinu er rætt um kosningasvindl, kosið sé í nafni látins fólk og fjallað um þá staðreynd að skortur á stjórnarskrá háir ekki Bretum. Allt forvitnileg umfjöllunarefni.

Fjórir hafa fallið af Grímsfjalli og í Grímsvötn

Nú bætist við í þann hóp sem fallið hafa fram af Svíahnúk hinum eystri og ofan í Grímsvötn. Þeir eru nú orðnir fjórir.

Fyrstur gekk þar fram af Leifur Jónsson, læknir og kunningi minn úr Útivist. Þeir voru fjórir á ferð á gönguskíðum norður Vatnajökul og áðu í skálanum á Grímsfjalli.

Daginn sem þeir lögðu af stað var blindbylur á fjallinu en engu að síður héldu þeir áfram, vitandi að bylurinn væri bara á fjallinu, neðar væri bjart. Einhvern veginn atvikaðist það svo að Leifur og Magnús Hallgrímsson, félagi hans beygja lítilsháttar til vinstri í upphafi, þrátt fyrir að hafa áttavitastefnu austur af fjallinu.

Skyndilega missti Leifur jarðtengingu og féll, heillengi, að því að hann sagði síðar. Lenti einu sinni á bakinu og þá bjargaði bakpokinn honum og síðan í snjó undir hömrunum. Magnús var nærri því farinn á eftir honum og stóð heillengi á brúninni án þess að sjá hvað orðið hefði af Leifi. Eftir nokkurn tíma áttaði hann sig á því hvar hann var og þá tók við mikill barningur að finna Leif og koma honum upp. Leifur var nær óskaddaður og hefur stundum sagt frá þessu ævintýri í góðra vina hópi. Fallið var um sjötíu metrar ef ekki meira.

Þetta var þó ekkert miðað við raunir jarðfræðingsins Bryndísar Brandsdóttur sem ók í svipuðu veðri sömu leið fram af fjallinu, féll 200 metra, og hafði það af án þess að slasast mikið. Kraftaverk bjargaði henni og ferðafélaga hennar.

Í þriðja sinn hefur maður fallið fram af Grímsfjalli og vonandi er hann óslasaður.

Grímsvötn eru heillandi staður þegar gott er veður. Í fyrsta sinn er ég kom þangað var bjart og fallegt. Náði að ganga með félögum mínum vestur eftir endilöngu fjallinu og niður á vötnin, undir því og aftur upp austast. Þetta var gríðarlega löng leið en virtist í upphafi vera svo ósköp lítil og stutt.

Allt í Grímsvötnum vekur ógn. Stærðin, auðnin, víðáttan og saga eldgosa. Samt er óskaplega gaman að koma þangað en eins og oft er sagt, mjög gott að komast í burtu. Ekki er á það bætandi að ég er gríðarlega hræddur við jökulsprungur, sem er ekki gott fyrir fjallamann sem fer víða um á gönguskíðum.

Efri myndin er tekin vestarlega á Grímsfjalli, Grímsvötn hægra megin.

Neðri myndin er tekin á Grímsvötnum, ísilögðum eða öllu heldur snævi þöktum. Horft er upp í hamrastálið nokkuð vestan við þann stað sem líklegt er að ferðamaðurinn hafi fallið.

Gekk fram af og féll 150 metra

Hentistefna Þorvaldar Gylfasonar

Svanur rökstyður ályktun sína með því að benda á opinberar upplýsingar sem fv. ríkisstjórn hélt leyndum fyrir kjósendum í haust leið, upplýsingar um Panama-skjölin o.fl. sem hefðu getað haft afgerandi áhrif á úrslit kosninganna og girt fyrir myndun meirihlutastjórnar á Alþingi með 47% atkvæða að baki sér.

Þannig skrifar Þorvaldur Gylfason, prófessor, í Fréttablað dagsins. Hann lætur ekki deigan síga í atgangi sínum gegn núverandi ríkisstjórn.

Vandinn er hins vegar sá að allt lendir í hnút í hausnum á Þorvaldi þegar kemur að mati á hlutfallstölum og hversu marktækar þær eru.  

Með rembingi reynir hann að halda því fram að ríkisstjórnin sitji með minnihluta atkvæða. Hann bendir líka á að hefði stjórnarskráin, sem hann átti þátt í að semja, verið samþykkt hefði til dæmis Sjálfstæðisflokkurinn ekki fengið tuttugu og einn þingmann heldur átján eða nítján og þar með hefði ríkisstjórn hans með Viðreisn og Bjartri framtíð ekki orðið til. Við liggur að Þorvaldur tárfelli.

Nú ber þess að geta að þjóðaratkvæðagreiðslan sem hann nefnir hafði hið opinbera heiti samkvæmt þingsályktunartillögunni: „Ráðgef­andi þjóðar­at­kvæðagreiðsla um til­lög­ur stjórn­lag­aráðs að frum­varpi til stjórn­ar­skip­un­ar­laga og til­tek­in álita­efni þeim tengd.“

Þessi „ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðsla“ fór fram 20. október 2012 og tóku 48% þátt í henni. Sem sagt minnihluti þeirra sem voru á kjörskrá. 

Hefði „ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðsla“ verið samþykkt með meirihluta atkvæða hefur hún allt annað gildi ... þó sem ráðgefandi, ekki skuldbindandi.

Munurinn á meirihluta í þingkosningum og meirihluta í þjóðaratkvæðagreiðslu er hins vegar afar mikill. Í þingkosningum er leikreglurnar þær að kosið í kjördæmum. Niðurstöðurnar í október 2016 urðu þær að ríkisstjórn var mynduð á þingi með meirihluta atkvæða þingmanna. Í því er þingræðið fólgið. Svo einfalt er það.

Nú kann einhver að segja að það sé óréttlátt að kjósa í kjördæmum. Aðrir eru því fylgjandi og rök eru fyrir hvoru tveggja. Meðan reglurnar eru þessar verða menn að una niðurtöðunum, þrátt fyrir þá annmarka sem hugsanlega kunna að fylgja.

„Ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðslan“ 2012 fór hins vegar svo að hún varð ekki nothæf, hún var hvorki ráðgefandi né skuldbindandi. Menn geta ekki haldið því fram að þjóðaratkvæðagreiðsla sé gild með 48% kosningaþátttöku og um leið fullyrt að ríkisstjórn með 47% greiddra atkvæða sé ógild.

Í „ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðslunni“ var spurt:  „Vilt þú að tillögur stjórnlagaráðs verði lagðar til grundvallar frumvarpi að nýrri stjórnarskrá?“ Aðeins 31% þeirra sem voru á kjörskrá samþykktu, en 15% voru á móti. 

Væri ætlunin að taka þessa spurningu sem skuldbindandi niðurstöðu mætti allt eins halda því fram að Sjálfstæðisflokkurinn með sín 29% atkvæða ætti að hafa meirihluta á Alþingi. Enginn gerir það. Þeir eru til sem fulyrða að ný stjórnarskrá hafi verið samþykkt.

Hins vegar er Þorvaldur Gylfason þannig innréttaður að hann grípur þau rök eða rökleysur sem hann hefur handbær og kjaftar sig að þeirri niðurstöðu sem honum hentar. Að því leitinu til eru þeir Þorvaldur og Donald Trump eins og tvíburar, sálufélagar.

Kjaftaskar eru alltaf til leiðinda, hvers lenskir sem þeir kunna að vera. Þeir eru ómarktækir vegna þess að það sem þeir segja er sífellt í bölvaðri þversögn.

 

Mjök erum tregt tungu at hræra ...

Mjök erum tregt
tungu at hræra
eða loptvætt
ljóðpundara;
esa nú vænligt
of Viðurs þýfi
né hógdrægt
ór hugar fylgsni.

Svo segir í hinu ódauðlega kvæði Egils Skallagrímssonar sem hann orti sorgum hlaðinn vegna dauða sonar síns. Skáldið segist orða vant, eigi erfitt með að tjá sig og ólíklegt að úr verði kvæði eða að hugsanir hans skýrist.

Agndofa hefur þjóðin fylgst með rannsókn lögreglunnar á hvarfi ungrar stúlku og örvæntingafullri leit björgunarsveita. Fátt annað hefur komist að í heila viku en fréttir af rannsókninni og leitinni. Svona atburður er sem betur fer einsdæmi en eitt skipti er samt einu of mikið. Sorgin er gríðarleg, ekki síst vegna þess að fráfall ungu stúlkunnar virðist ekki hafa verið nein tilviljun heldur skelfilegur glæpur ...

Lífið á að vera gott en þannig er það ekki alltaf. Umferðin tekur sinn toll. Andartaks óaðgæsla ökumanns veldur tjóni, slysum á fólki og oft dauða. Örstutt er síðan ung stúlka lést í bílslysi á Grindarvíkurvegi og heilt bæjarfélag syrgir hana.

Við verðum að taka höndum saman og koma í veg fyrir ótímabæran dauða fólks. Þetta er undarlega að orði komist en byggist á því að fólk þarf fylgist með hverju öðru. Við þurfum að sinn uppeldi barna okkar á þann veg að þau beri ævilangt virðingu fyrir lífi og heilsu annarra. Lífið er síst af öllu eins og frá er sagt í kvikmyndum eða tölvuleikjum; morð, limlestingar og ógnir.

Við þurfum líka að sjá til þess að öryggismálum sé sinnt eins og kostur er. Vegir séu öruggir, greint sé á milli akstursstefna, krossgötur séu hættulausar, brýr ekki einbreiðar og svo framvegis. Framar þarf ökukennsla að verða mun betri. Það er til dæmis hræðilegt að sjá unga ökumenn upptekna við að handleika síma í akstri og gefa um leið engan gaum að umhverfinu.

Dauði Birnu Brjánsdóttur þarf að skipta máli fyrir þjóðina. Við verðum að taka okkur taka og gera ungu fólki lífið bjartara og öruggara.

Ógæfufólkinu sem ber ábyrgð á dauða Birnu verður refsað, þó ekki sem hefnd heldur til að betrumbæta, gera það að nýtum samborgurum.

Um leið verðum við að átta okkur á því að ekkert þjóðerni og enginn kynþáttur ber ábyrgð á gjörðum einstaklings. Hver er sinnar gæfu smiður.  

Enn hefur Píratinn Jón Þór ekki kært ákvörðun Kjararáðs

Ef þessir þrír aðilar bregðast allir þá mun ég kæra ákvörðun Kjararáðs til dómstóla og hef nú þegar fengið til þess lögfræðing.

Rúmir þrír mánuðir eru nú síðan Jón Þór Ólafsson, þingmaður Pírata hótaði kærum vegna úrskurðar Kjararáðs. Honum fannst hann fá ofskömmtuð laun og skrifaði þann 8. nóvember síðast liðinn grein í Fréttablaðið þar sem hann segir meðal annars þetta hér að ofan.

Enn bólar ekkert á kæru Jón Þórs þingmanns. Samt hefur hann verið á hækkuðum launum í tvo mánuði. Má vera að honum veiti ekkert af og hafi því snúist hugur með kæruna eða vonast eftir því að allir séu búnir að gleyma henni.

Verst var þó að grein þingmannsins var ekkert svo ýkja skörp. Hann ætlaði sumsé að kæra nema eftirfarandi gerðist:

1. Forsetinn setti bráðabirgðalög gegn ákvörðun Kjararáðs (hann heldur að forsetinn geti sett bráðabirgðalög)
2. Kjararáð hætti við launahækkanirnar (er tæknilega ekki hægt)
3. Formenn þingflokkanna lofi því að þeir láti Kjararáð draga launahækkanirnar aftur (sem þeir hafa enn ekki haft tíma til)

Ekkert af þessu hefur nú gerst. Forsetinn dúllar sér með börnunum á Bessastöðum, Kjararáð hefur ekki komið saman frá því í haust og formenn flokkanna eru uppteknir við að sinna börnum og ríkisbúi. Og hann Jón Þór gat gert vel við sig í mat og drykk um jólin, þökk sé veglegri launahækkun Kjararáðs.

Nema auðvitað að þingmaðurinn hafi lagt mismuninn til hliðar og geymi til þess tíma að launin verði lækkuð aftur. Þá skilar hann þessum aurum, skilvíslega með vöxtum.

Nei ... auðvitað hefur maðurinn eytt þessum launum. Þannig er mórallinn í alvörunni hjá flestum hrópendunum.

Og svona er nú pólitíkin stundum. Sumir stjórnmálamenn eru fátt annað en froðan, rísa upp í hita leiksins, hóta, skella hurðum, frussa og lemja á potta og pönnur.

Svo batnar þeim, hin vel leikna reiði „hjaðnar“ og vanagangur lífsins nær yfirtökunum. En seðlarnir, maður lifandi, seðlarnir, þvílíkur munur og búdrýgindi voru þessar launahækkanir fyrir ... suma.

Af skepnuskap mínum bendi ég á fyrri skrif mín um manninn sem þóttist ætla að kæra en hefur ekki enn komið sér að verki.

Þraut að vera á ómerkilegum bíl í umferðinni

Í umferðinni ríkir undarleg „stéttaskipting“, ef svo má að orði komast. Staðreyndin er að sumir bílar njóta almennrar viðurkenningar en aðrir þykja ómerkilegri. Þetta segi ég vegna þess að í tvær vikur hef ég ekið á Toyta Yaris, nýlegum og fallegum bíl. Hann er engu að síður álitinn í neðri stéttum umferðarinnar, réttlægri en flestir aðrir og niðurlæging mín sem ökumanns fylgir.

Aki ég á hægri akrein vestur Miklubraut og er með þeim öftustu í bylgju frá síðustu ljósum gerist það ósjaldan að sprækir ökumenn þeysa fram úr mér og troða sér fyrir framan mig til þess eins að beygja til hægri örskömmu síðar.

Það dugir einfaldleg ekki að halda sig fyrir aftan Yarisinn. Enginn, alls enginn ökumaður með snefil af sjálfsvirðingu vill vera fyrir aftan Yaris. Undantekningar eru stelpur, sem mega ekkert vera að því að fylgjast með umferðinni því þær eru að senda sms, og svo kínverskir ökumenn sem eru ekki vissir á því hvort aka eigi á grænu grasi eða svörtu malbiki.

Jafnvel strætó vill ekki vera fyrir aftan Yaris. Ef leigubílstjórar gætu sent dimman reykjarmökk út um púströrið myndi þeir gera það um leið og þeir svína á Yaris. Slík er fyrirlitningin.

Ég tek þessu öllu með jafnaðargeði en læri af og hef stundum lúmskt gaman af. Fyrst fannst mér þetta hrikaleg ókurteisi en núna veit ég að í umferðinni ríkir stéttaskipting. Hún fer eftir stærð bíls.

Hver kannast svo sem ekki við stóra jeppann sem druslast ekki af stað á grænu ljósi því bílstjórinn er að bora í nefið, og hann kemst upp með það, klárar úr báðum nösum áður en þeir sem eru fyrir aftan voga sér að flauta.

Eða flutningabílinn sem silast á vinstri akrein af því að ökumaðurinn er að tala í símann. Líklega eru meiri líkur á því að ná árangri við hryðjuverkamann með sprengjubelti en að fá flutningabílstjóra til að halda sig á hægri akrein.

Já, það er margt mannanna bölið. Ég þarf pottþétt að skipta um bíl á næstunni.

Hættu að væla, Páll Magnússon, farðu að vinna

Páll Magnússon, þingmaður Sjálfstæðisflokksins, er óhress með að formaður flokksins hafi ekki gert hann að ráðherra. Páll hefur margt til síns máls. Hann er í fyrsta sæti listans í Suðurkjördæmi og þar vann flokkurinn mikinn sigur. Fjórir menn náðu kjöri og skammt var í þann fimmta.

Frábær árangur flokksins skrifast þó ekki allur tekjumegin hjá Páli einum. Fleiri en hann unnu að þessum sigri, ekki aðeins þeir sem eru á lista Sjálfstæðisflokksins heldur lögðu margir aðrir lögðu sitt lóð á vogarskálarnar. Gleymum því ekki að sigur í kosningum byggist ekki á einhverjum einleik heldur á sameiginlegum krafti flokksmanna.

Skiljanlegt er að Páll tjái einu sinni eða tvisvar vonbrigði sín. Í þriðja og fjórða sinn virkar þetta tal eins og biluð plata. Þegar síbyljan tekur við gerist maður þreyttur á Páli, hann tapar öllum trúverðugleika. Hann er reiður, sár og lætur pirringinn í ljós við öll tækifæri. Þá er eiginlega nóg komið. Allt hefur sín takmörk.

Nú er brýnast fyrir Pál að hætta þessu væli, fara að vinna vinnuna sína á Alþingi, setja sig vel inn í öll mál sem hann kemst yfir og sýna það og sanna að hann er þess verður að vera í forystusæti í Suðurkjördæmi.

Svo er það hitt. Formaður flokks á að geta valið þá menn til að sinna ráðherrasstörfum sem honum sýnist. Sá sem situr í fyrsta sæti á lista flokks í kjördæmi er ekki alltaf sá besti til að sinna ráðherraembætti. Hann er ekki einu sinni kjörinn til að vera ráðherraefni. 

Fyrsta sætið í kjördæmi gefur ekki veð í ráðherrastól.

Ef formaður flokks getur ekki valið þá í ríkisstjórn sem hann telur henta best þá er illt í efni. Þetta er eins og þjálfarinn sem þarf að velja byrjunarliðið í fótboltaleik. Hann getur ekki valið ellefu sóknarmenn í liðið hvað þá ellefu markmenn. Sumum hentar einfaldlega að leika í ákveðnum stöðum.

Sama er með ráðherraembætti. Ekki hafa allir getu til að stjórna ráðuneyti.

Í mastersritgerð sinni skrifaði Ása Möller, fyrrverandi þingmaður, eitthvað á þessa leið: Þegar þingmaður gengur í fyrsta sinn inn í ráðuneyti sitt gerist annað af tvennu, hann tekur stjórnina og sinnir sínum pólitísku störfum eða ráðuneytið „gleypir“ hann og stýrir honum í þeirri pólitík sem ráðuneytið vill.

Fjöldi dæma eru um ráðherra sem einfaldlega hafa orðið dyggir fjölmiðlafulltrúar ráðuneytis síns. Ekkert annað.

Vissulega átti Suðurkjördæmi það skilið að fá ráðherra. Það gerðist hins vegar ekki. Málinu er því lokið.

Páll segir Bjarna hafa gert mistök

Bjarni, geturðu opnað fyrir ræstingarfólkinu?

Ný ríkisstjórn hefur tekið við ... já, völdum á Íslandi. Um leið er sagt í fjölmiðlum að ráðherrar ríkisstjórnarinnar hafi fengið „lyklavöld“ í sínum ráðuneytum. Þetta orð er svo endurtekið í hverjum fjölmiðlinum á fætur öðrum, líklega vegna þess að fráfarandi ráðherra afhendir þeim nýja lykil að húsinu.

Orðið „lyklavald“ er svo sem ágætis orð. Einnig má tala um „húsbóndavald“ nema auðvitað í því tilfelli að kona sé ráðherra. Þá er þetta orðið dálítið spaugilegt að kona sé ráðherra og fari með húsbóndavald. Þannig er nú svo margt karlkennt í málinu.

„Lyklavald“ í eintölu eða fleirtölu er samt skrýtið orð og varla lýsandi yfir starf ráðherra. Eðli máls samkvæmt eru fleiri en ráðherrar með lykil að húsnæði ráðuneytis og sannarlega eru það völd í sjálfu sér að geta opnað læstar dyr og skellt í lás á eftir sér.

Hins vegar kann það að vera að enginn annar en húsvörður hafi lyklavöldin í ráðuneyti og opni það að morgni og loki þegar dagur er að kvöldin kominn. Ég sé nú ekki alveg fyrir mér að ráðherrann sé kallaður til þessara verka í upphafi og lok vinnudags eða á öðrum tímum þar fyrir utan.

„Sæll Bjarni, þetta er Ragnhildur Arnljótsdóttir, ráðuneytisstjóri. Ræstingafólkið er komið. Gætir þú opnað fyrir því og læst svo á eftir þeim þegar það er búið að þrífa? Þú ert nú með lyklavöldin.“

Nei, „lyklavöldunum“ fylgja auðvitað engin völd. Lyklarnir eru bara lyklar, ekki slíkir sem maður sér í bíómyndunum sem forsetar eða hershöfðingjar fá í hendur til að ræsa gjöreyðingarvígtól. Það kallast nú alvöru lyklavöld.

Hér heima eru þetta bara lyklar. Þeim fylgja engin völd umfram það sem við hin höfum með okkar lyklum, að opna og loka húsakynnum okkar.

Logi formaður leggur aðeins til formælingar

Logi Einarsson, formaður Samfylkingarinnar, hefur greinilega farið á skyndinámskeið fyrrum formanna flokksins. Hann kann alla frasanna, allar „blammeringarnar“ sem og annað nauðsynlegt til að sýnast vera ábyrg stjórnarandstaða. Frétt mbl.is þar sem vitnað er í „nýársbréf“ formannsins til flokksmanna er merkileg þó bréfið virðist ekki vera það.

Formaðurinn stundar ómerkilegar ófrægingar. Slíkt mun ekki skila honum árangri, hvorki í fjölgun atkvæða né heldur mun álit á honum aukast.

Hið eina sem Logi virðist kunna er að tvinna saman gamalkunnug stef úr fornlegri stjórnmálabaráttu hér á landi. Hins vegar veit hann ekki að nú eru komnar nýjar kynslóðir sem eru aldar upp við gjörólík skilyrði en þau sem voru þegar þessi slagorð spruttu upp.

Afleiðing þess að Samfylkingin þekkir ekki aðstæður er einfaldlega sú að Samfylkingin er við það að þurrkast út. Logi hefur lært af fyrri formönnum, þeim sem komu flokknum á kaldann klaka. 

Ekkert í frétt mbl.is bendir til þess að formaðurinn hafi nokkurn áhug á framtíðinni, hann leggur ekkert annað til en formælingar. Mikið ákaflega er það sorglegt.

Stjórn um „óbreytt ástand“

Best gekk Kínverjum þegar Hannes varði ...

Kín­verj­ar höfðu nokkra yf­ir­burði í fyrri hálfleik og voru meira með bolt­ann. Besta færi hálfleiks­ins fengu þeir þegar Hann­es Þór Hall­dórs­son varði vel í mark­inu.

Íslenska landsliðið í fótbolta vann í dag Kínverska landsliðið, tvö, núll. Af því tilefni er frétt sett inn á mbl.is og gangur leiksins rakinn á góðan og gagnlegan máta. Ástæða til að þakka fyrir það.

Hins vegar vöktu ofangreind orð athygli mína. Yndislega skemmtilegt hnoð og því verður seinni málsgreinin botnlaus, eiginlega hringavitleysa.

Ég verð að viðurkenna að ég hló upphátt. 

Fordæmingin og bölbænir ...

Fordæming og bölbænir eru nærri því lenska í íslenskum stjórnmálum. Síst af öllu eru margir stjórnmálamenn þannig innrættir að þeir geti óskað öðrum velfarnaðar.

Mér datt þetta í hug þegar ég las í einhverjum fjölmiðlinum orð fyrrverandi forsætisráðherra sem telur að ný ríkisstjórn sé sú versta sem hann hefði getað hugsað sér. Hvorki meira né minna.

Svipaðar hugrenningar eru ættaðar frá ýmsum fólki í stjórnmálaflokkum sem ekki eiga aðild að þessari nýju ríkisstjórn.

Farið þið í rass og rófu, vonandi gengur ekkert upp hjá ykkur. Við munum gera tilveru ykkar að algjöru helv...

Svona er viðhorfið í stuttu máli.

Eftir hrunið töluðu margir fjálglega um að breyta „orðræðunni“ í íslenskum stjórnmálum, auka veg og virðingu Alþingis og stjórnsýslunnar.

Það sem merkilegast er við þessar hugmyndir er að þeir sem hæst göptu um þær eru enn hrópendur af gamla skólanum, þeir iðka formælingar en leggja mun minni áherslu á rökræður og hávaðalausar umræður. Má vera að þeir geti ekki slíkt.

Á þinginu sitja þeir súrir eftir sem mistókst að mynda ríkisstjórn og reyna í stað uppbyggilegs starfs að ala fyrirfram (svona til vonar og vara) á tortryggni og mála skrattann á vegginn í svart-hvítum litum.

Af hverju segir enginn eitthvað á borð við þetta?

Við óskum nýrri ríkisstjórn velfarnaðar og vonumst til að hún standi að sem flestum þjóðþrifamálum, stuðli að uppbyggingu heilbrigðiskerfisins, bæti kjör hinna lægst launuðu, komi til móts við þarfir aldraðra og öryrkja og skapi enn betri skilyrði fyrir þjóðina til að blómstra og þrífast.

Vissulega er þörf á aðhaldi stjórnarandstöðum, fólki sem hefur ákveðnar og andstæðar skoðanir við þá sem mynda meirihlutann. Gáfur, skynsemi og farsæld verður ekki til með því einu að maður utan úr bæ setjist í ráðherrastól. En öllu má þó ofgera.

Nú hef ég hreinlega áhyggjur af því að undirstöðuatvinnuvegir þjóðarinnar og byggðir landsins séu í verulegri hættu. Það hefur ekki farið fram hjá neinum hvernig Viðreisn og Björt framtíð hafa talað um þau mál og mér sýnist að þar eigi að láta til skarar skríða.

Á sama tíma bíður uppstokkun fjármálakerfisins og sala gígantískra verðmæta sem ríkisstjórn Framsóknar- og Sjálfstæðisflokks náði að færa til ríkisins frá kröfuhöfum. Ég gæti ekki hugsað mér verri ríkisstjórn til að halda utan um þau mál.

Þetta segir fyrrverandi formaður Framsóknarflokksins og fyrrum forsætisráðherra í vefritinu pressan.is. Hann sendir Sjálfstæðisflokknum kalda kveðju, var hann þó í þrjú ár í nánu samstarfi við flokkinn. Nú eru allt í einu undirstöðuatvinnuvegir þjóðarinnar í hættu sem og byggðir landsins. Halda mætti að sá fyrrverandi sé að ræða um hryðjuverkasamtök, ekki fyrrum samstarfsfólk í ríkisstjórn og kollega á Alþingi.

Svona tal ætti að heyra fortíðinni til, þeim tíma er upphrópanir dugðu en röksemdirnar hurfu í moldryki. Þannig hélt maður að væru ekki viðhorfin í Framsóknarflokknum en eru kunnugleg úr ranni Vinstri grænna.

Held að þetta sé ein ljótasta bölbæn sem nokkur ríkisstjórn hefur fengið í vegarnesti og er honum biður síst af öllu til sóma.

Það eina sem vantar hjá manninum er að hann fremji svokallaðan „voo doo“ seið sem þekktur er á eyjum í Karabíahafinu. Þar er víst margt annað iðkað sem ekki þolir dagsljósið.

Hæstiréttur dæmdi Svandísi Svavardóttur seka

Um leið og ný ríkisstjórn virðist komin á koppinn eru þingmenn Vinstri grænna komnir í gamla gírinn. Þeir komust ekki í ríkisstjórn og eru nú með ólund.

Ekki eru nema tvær vikur síðan þingheimur fagnaði eftir að hafa samþykkt fjárlögin nær einum rómi. Af því tilefni datt fjölmörgum í hug að nýir tímar hefðu runnið upp, þar sem þingmenn úr ólíkum flokkum hefðu lært að vinna saman, landi og þjóð til heilla.

Nei, þetta voru falsvonir. Ekkert hefur breyst hjá Vinstri grænum. Kommaliðið skiptir reglulega um nafn og á það nýjasta hefur ansi vel fallið á.

Hin hýra og káta Svandís Svavarsdóttir vill nú vita hvort umboðsmaður Alþingis sé sammála henni um að Bjarni Benediktsson, fjármála- og efnahagsmálaráðherra, hafi gerst brotlegur við siðareglur ráðherra vegna þess að hann lagði ekki fram skýrslu sína um eignir Íslendinga í aflandsfélögum á þeim tíma sem henni hentaði.

Auðvitað er þetta alveg hrikalega illa að verki staðið hjá Bjarna. Hann hefur þó ekki fengið á sig dóm vegna embættisfærslu sína eins og sumir. Nefnum bara nafn eins ráðherra. Sá heitir Svandís Svavarsdóttir og var umhverfisráðherra í alræmdri ríkisstjórn sem kennd var við Jóhönnu og Steingrím.

Hæstiréttur dæmdi 2011 að Svandís ráðherra hafi ekki haft heimild til að hafna tillögu sveitarstjórnar Flóahrepps um aðalskipulag sem gerði ráð fyrir virkjun við Urriðafoss. Það hafði hún þó gert af því að hún hélt að hún kæmist upp með það. Dómurinn gerði hana hins vegar afturreka með málið og neyddist hún um síðir til að staðfesta skipulagið.

Þetta minnir mann á að varhugavert er að stunda grjótkast úr glerhúsið.

Telur Bjarna hafa brotið siðareglur

Íbúð óskast á leigu

Ég er að leita að íbúð til leigu sem allra fyrst.

Viti lesandinn af einni slíkri væri afar ánægjulegt að fá að vita af henni í síma 864 9010 eða á netfangið [e-mail]. 

Hin hljómfagra enska á móti forpokaðri íslensku?

Svo virðist sem að orðfátækt breiðist nú út, skilningur á íslensku fari þverrandi og hjá mörgum fjölmiðlungum er hann sýnilega þorrinn. Skilst nú fátt annað nema með fylgi lýsingararorð með náfölu nafnorði.

Sjaldgæt er að hér á landi lygni eða hvessi. Skilningssnauðir rita fyrir sína líka, að vindur sé mikill eða minnki. Á sama hátt minnkar rigningin eða hún hættir, aldrei er sagt og skrifað að eftir vætutíð stytti upp eða uppstytta sé væntanleg.

Sums staðar fyrir norðan gerist oft æði hlýtt á sumrin í suðaustanátt. Hnúkaþeyr er kyndugt orð og lýsandi.

Þegar lygnir eftir heitan sumardag verður oft til dalalæða þegar kalt loft læðist yfir heita jörð. Fallegt orð.

Sjaldan er rökrætt eða skiptst á orðum. Oftast er það kallað að talað sé mikið eða lítið, sannfærandi eða ekki.

Ekki ganga menn lengur á fjöll, yfir Kjöl eða milli staða. Þess í stað er labbað út um allar trissur. Enginn klífur lengur Hvannadalshnúk, margir labba þangað upp, færri ganga. 

Svo rýr er íslenskan orðin að komið er til fundar á bílaleigubíl, fundað við borðstofuborð og þar eru íhugaðar ákvörðunartökur vegna yfirsteðjandi vandamála. 

Viðskiptalífið hefur ákveðið að enskan sé tungunmál framtíðarinnar hér á landi. Langflest heiti íslenskra fyrirtækja eru orðin ensk og sum eru svo heimskuleg að ekki tekur neinu tali. Látum vera fyrirtækið sem heitir Icelandair. Bræður telja sig kunna að brugga og þeim datt ekkert gáfulegra í hug en að kalla bræðrabruggið Brothers Brewery. Gáfukona stofnaði Birna Pop-up Shop, kjánalegt skop varð til þess að gleraugnaverslun er nefnd Eyesland og þar sem hæsti tindur landsins gælir við himinnhvolfið varð gáfumaður svo heltekinn af náttúrufegurðinni að hann nefndi söluboxið sitt Glacier Goodies.

Það er eitthvað svo hljómfagurt að nota ensku í stað forpokaðrar íslensku. Eða hvað?

Vanhugsuð ummæli eiganda vélsleðafyrirtækisins

Fyrirtæki sem nefnist „Mountaineers of Iceland“ fór með hóp fólks í vélsleðaferð á Langjökul. Veður var ekki gott og fór versnandi. Hjón úr hópnum týndustf í óveðrinu og fundust ekki fyrr en sjö tímum síðar. Í fjölmiðlum sögðu þau farir sínar ekki sléttar og kenndu fyrirtækinu alfarið um.

Hér er kjarni málsins: Viðskiptavinir eru eðlilega óánægðir eftir að hafa lent í lífsháska. Einn eigenda fyrirtækisins svarar fyrir hönd fyrirtækisins í frétt í Fréttablaðinu og kennir hjónunum um háskann. Það eru stór mistök.

Svona gera menn ekki. Út sjónarmiði í almannatengsla tapar fyrirtækið á því að reyna að réttlæta sig á kostnað viðskiptavinar.

Hvað hefði þá átt að gera? Jú, vanda sig. Leita umsvifalaust til almannatengslafyrirtækis og fá aðstoð í málinu. Ráðgjafi í almannatengslum hefði kannað aðstæður. Hann hefði til dæmis skoðað verkferla í vélsleðaferðum, þeir ættu kannski að vara svona.

1. Kynning í upphafi ferðar
2. Fatnaður sem fyrirtækið leggur viðskiptavinu til, hjálmur, kuldaskór, vatnsheldur galli og vettlingar.
3. Leiðbeiningar um akstur vélsleða
4. Tæknilegar upplýsingar um vélsleðann
5. Bil á milli ökutækja á ferð
6. Hvað á að gera þegar vélsleði bilar eða ferðafélagar týnast
7. Fjöldi leiðsögumanna og verkefni þeirra
8. Staðsetning leiðsögumanna í hópnum og á hvaða sleðum hver þeir ber ábyrgð
9. Neyðarútbúnaður í vélsleðum
10. Annað sem máli skiptir

Í frétt Fréttablaðsins er talsmaður fyrirtækisins reiður og fúll. Það kann aldrei góðri lukku að stýra. Fyrirtækið hefur ábyggilega tapað miklu á þessu viðtali, bæði peningum og áliti.

Í viðtalinu segir maðurinn:

1. Hjónin skrökva
2. Þau fara ekki með rétt mál
3. Veðrið var ágætt
4. Hjónin týna hópnum
5. Þau slökkva óvart á sleðanum og eru lengi að setja aftur í gang
6. Þau aka frá þeim stað þar sem þau týndu hópnum sem gerir illt verra
7. Þau hafa sleðann ekki í gangi og því eru engin ljós fyrir leitarfólk
8. Þau fóru ekki eftir fyrirmælum

Vera má að allt það sem eigandinn segir hafi verið rétt en við lestur fréttarinnar læðist að manni sá grunur að maðurinn segi ekki alla söguna rétta. Varla getur það hafa verið tilgangurinn með dæmalausa viðtali. Og ég velti þessu fyrir mér:

• Báru þessi tíu leiðsögumenn ekki ábyrgð á ákveðnum sleðum, til dæmis fimm sleðar á leiðsögumann?
• Hvernig stendur á því að hjónin sem týndust voru öftust?
• Er ekki vaninn sá að einn leiðsögumaður sé aftastur í hópi?
• Er ekki neyðarsendir á hverjum vélsleða?
• Eru leiðsögumenn ekki í stöðugu talstöðvarsambandi við hvern annan?

Reglan á að vera sú að lendi fyrirtæki í alvarlegum vandræðum á að leita til fagmanna í kynningarmálum. Það er ekki gert til að hægt sé að réttlæta eitt eða neitt heldur til að rétt sjónarmið komi fram. Einnig til að eigendur og stjórnendur fyrirtækja láti ekki eitthvað vanhugsað út úr sér sem eyðilagt getur fyrir fyrirtækinu. Fréttin í Fréttablaðinu er dæmi um alvarleg mistök stjórnanda fyrirtækis.

Hvers vegna geri ég þetta hér að umtalsefni. Jú, vegna þess að ég hef staðið fyrir rekstri fyrirtækis í jöklaferðum. Um margt getur stjórnandi ráðið, annað ekki. Hvernig sem allt fer þurfa menn að tileinka sér ákveðna þjónustulund gagnvart viðskiptavinum og varkárni í ferðum. Framar öllum er að gera ekkert vanhugsað eins og einn eigenda „Mountaineers of Iceland“ gerði.

 

Jarðskjálfti og léleg landafræðiþekking

Trúgirni er neikvætt orð og í eðli sínu slæmt. Hér áður fyrr trúði ég hverju orði sem birtist í dagblöðum en nú er ég gætnari. Til dæmis veit ég hvar Þingvellir eru en blaðamenn DV vita það ekki, því miður.

Þá er spurningin hvernig maður bregst við „frétt“ í DV sem segir að Þingvellir séu sunnan við Þingvallavatn. Mér er eiginlega ekki hlátur í huga heldur miklu frekar harmur. Hvað er raunarlegra en fjölmiðlungur sem þekkir ekki landið sitt og kann ekki að skrifa ... og er svo fljótfær að hann leitar ekki heimilda?

Enginn jarðskjálfti varð í dag á Þingvöllum þó svo að fyrirsögn í vefritinu dv.is haldi því fram. Raunar segir í fréttinni að jarðskjálftinn hafi verið sunnan vatnsins og hefði það eitt átt að geta aðvarað blaðamanninn. Nei, hann tók ekki eftir því. Líklega er hann svo menntaður sem margir aðrir að hann telji að völlurinn sem þingið var forðum háð sé allt í kringum vatnið sem við hann er kennt.

Nóg um það. Stór jarðskjálfti varð í Grafningi, norðaustan við Hengil og sunnan við Þingvallavatn. Þetta eru um tuttugu km í beinni loftlínu sunnan við Þingvelli. Þeir 

Upptök skjálftanna eru á sniðreksbelti sem kennt er við Reykjanes og er það austasta af sex eldstöðvakerfum og er það kennt við Hengil og hefur sprungustefnu upp í Langjökul. 

Vestan við sprungukerfið færist landið til vesturs en hinum megin til austurs.

Í jarðskjálftahrinunni í morgun urðu þarna um 37 skjálftar, þar af þrír stórir, 2,8 stig, 2,0 stig og loks sá stærsti 3,7 stig.

Litlar líkur benda til þess að um sé að ræða eldivirkni, miklu frekar afleiðing spennu sem hefur myndast við jarðskjálfta á undanförnum misserum í hinum eldstöðvakerfunum Reykjaness. Á þessu svæði er fjöldi sumarhúsa og má búast við að þeir hafi skolfið talsvert.

 

Skjálfti upp á 3,8 stig

Spilltir hæstaréttardómarar ... eða hvað?

Mér skilst að nokkrir hæstaréttardómarar dragi andann nokkurn veginn án utanaðkomandi aðstoðar. Það er nú meiri andskotinn og bendir til spillingar.

Nokkrir þeirra hafa fengið aðstoð heilbrigðiskerfisins til að koma sér til heilsu eftir veikindi og jafnvel slys. Þetta telst auðvitað til misnotkunar á kerfinu.

Einn hæstaréttardómari er skráður í íþróttafélagið Fram, sem er bara hrikalega ljótt og andstyggilegt og ætti ekki að leyfast.

Svo eiga þeir húsnæði og jafnvel sumarbústaðalóðir. Hvað er eiginlega að gerast? Þetta lið virkar næstum því eins og venjulegt fólk.

Lítt skuldugir en félagslyndir