Má skerða ferðafrelsi þjóðarinna vegna blankheita?

Í morgunþætti Ríkisútvarpsins ræddust við Ögmundur Jónasson, þingmaður og fyrrum innanríkisráðherra, og Garðar Eiríksson, formaður Landeigendafélags sem telur sig eiga Geysissvæðið. Mér þótti Ögmundur koma vel frá umræðunum en Garðar síður. Í gærdag var einhver þáttur á Stöð2 þar sem ræddust við Elliði Vignisson, bæjarstjóri í Vestmannaeyjum, og Helgi Hjörvar, alþingismaður. Þar var tæpt í stutta stund á meintri baráttu landeigenda og innheimtu þeirra að einstökum svæðum. Tók þar bæjarstjórinn einhliða upp hanskann fyrir landeigendur og lagðist algjörlega gegn rétti landlausra landsmanna.

Breytingar á umræðunni 

Ljóst er að umræðan um rukkanir landeigenda fyrir aðgang að einstökum stöðum er að breytast dálítið. Vilji margra er til þess að hún verði pólitískari og bendir ýmislegt til þess að boxin séu fyrirfram ákveðin. Annars vegar á Sjálfstæðisflokkurinn að vera málsvari landeigenda af því að hann styður eignaréttinn og hins vegar eiga vinstri flokkarnir að bera hag alls almennings fyrir brjósti og berjast gegn yfirgangi landeigenda og fjárplógsstarfsemi þeirra.

Sjálfstæðisflokknum stillt upp við vegg 

Þetta er slík einföldun á flóknu máli að upplýst fólk hlýtur að vara við því að umræðan falli í þetta far. Framar öllu er ástæða til að benda Sjálfstæðismönnum, jafnt forystumönnum flokksins á þingi og í sveitarstjórnum sem og stuðningsmönnum þeirra að engin ástæða er til að láta stilla sér upp við vegg.

Ferðafrelsi 

Staðreyndin er einfaldlega þessi. Þjóðin hefur þrátt fyrir eignarétt verið frjálst að ferðast um landið án takmarkana. Forfeður okkar gerðu sér það snemma ljóst að ferðafrelsið er grundvöllur byggðar í landinu og þannig hefur það verið frá því að lagaákvæði um óhindraða för var sett í Grágás.

Forn réttur skal gilda

Við Sjálfstæðismenn höfum hingað til staðið vörð um frelsið og lítum á það sem einn af mikilvægustu þáttum í sjálfstæðisstefnunni. Ekki einungis eigum við að gæta að tjáningarfrelsinu heldur einnig frelsi okkar til athafna og þar með talið ferða um landið. Skiptir engu máli hvert erindið er. Við megum ekki afnema fornan rétt.

Náttúrpassi er vond leið 

Þar af leiðandi eigum við að berjast af krafti gegn öllum frelsisskerðingum. Við þurfum að benda iðnaðarráðherra flokksins að drög hennar að lögum um náttúrupassa ganga einfaldlega gegn stefnu Sjálfstæðisflokksins og þau lög mega aldrei verða lögð fram og tengjast flokknum. Verði það gert rjúfum við friðinn, efnum til átaka sem hæglega geta klofið flokkinn.

Berjumst fyrir frelsinu 

Drjúgum hluta ævi minnar hef ég varið í ferðalög um landið og oftast á tveimur jafnfljótum. Það skal aldrei verða að ég sætti mig við að flokkurinn minn hafi forgöngu um að skerða frelsi mitt til ferða. Þess vegna beini ég þeim orðum mínum til Sjálfstæðismanna. Við eigum að taka afstöðum með frelsi gegn helsi og þeim sem að slíku vinna. Við eigum einfaldlega að berjast fyrir frelsinu eins og við höfum ávallt gert.

Frelsisskerðin vegna blankheita 

Við eigum ekki að sætta okkur við að það sé einhver þrautalending fjárvana ríkissjóðs að skattleggja för okkar um landið. Það má aldrei verða. Forystumenn flokksins verða að finna önnur úrræði.

Grófur glæpamaður gróf sig út og skildi eftir gat

Stundum er maður hissa á að börnum sé treyst til að skrifa fréttir í fjölmiðla. Hér er alveg undarlega rituð frétt í mbl.is. Hún er afar stutt en villur, missagnir og klúður eru í henni allri (feitletranir eru mínar):

 

Lögreglan í Stokkhólmi í Svíþjóð leitar nú að manni sem tókst að flýja úr fangelsi með því að grafa sig út. Maðurinn sat inni fyrir gróf rán og lögreglan lítur á hann sem hættulegan glæpamann. 

Í veggnum í klefa hans fann lögreglan stórt gat sem leiddi út úr byggingunni. Þar fyrir utan hafði hann klippt í sundur girðingu sem umlykur fangelsið. Líklegast hefur hann fengið aðstoð að utan og verið sóttur á bifreið. 

Fangelsið sem hann flúði úr er í svokölluðum 2. flokki öryggisfangelsa, næsti flokkur fyrir neðan hæsta öryggisflokk. Mikill fjöldi lögreglumanna tekur nú þátt í leitinni að manninum. 

 

Maðurinn (ekki fanginn) gróf sig út en sat inni fyrir gróf rán. Þetta lyktar af nástöðu sem er alltof algeng og setur ljótan svip á jafnt ritað mál sem talað.

 

Löggan fann „gat“ í klefa fangans, ekki göng, holu eða brotinn vegg. „Gatið“ „leiddi“ út úr byggingunni, ekki þannig að göngin (holan) hafi legið út úr húsinu, nei hún „leiddi“ ...

 

Venjulega er girðing eða múr í kringum fangelsi, ekki þarf að tíunda það. Það er þó sérstakt að segja að girðing „umlykur“ fangelsið. 

 

Svo mun hann (ekki fanginn) fengið aðstoð „að utan“ ... Hafi nú maðurinn verið sóttur þá hefur hann væntanlega ekki pantað leigubíl heldur fengið aðstoð af öðru tagi.

 

Gera má ráð fyrir að „2. flokkur öryggisfangelsis“ sé fyrir neðan fyrsta flokk og þannig sé talið niður. Ekki þekki ég svona flokkun en finnst þó undarlegt að „hættulegur glæpamaður“ sé í „2. flokki öryggisfangelsis“. Mikið helv... hljóta þeir að vera hættulegir sem eru í 1. flokki „öryggisfangelsa“ í Svíþjóð.

 

Hverjir skyldu nú leita að manninum (ekki flóttafanganum)? Jákvætt er að „mikill fjöldi lögreglumanna hafi takið þátt í leitinni. Orðalagið er svona eins og að björgunarsveit hér heima taki þátt í leit að týndum fjallamanni þegar staðan er einfaldlega sú að björgunarsveitin er sú eina sem leitar. Í Svíþjóð er það ábyggilega þannig að eingöngu lögregla leitar að „hættulegum glæpamanni“.

 

Niðurstaðan er að þetta er illa samin frétt. 

Gróf sig út úr fangelsi í Svíþjóð

Bullkort með fróðlegri grein í Morgunblaðinu

Röng landakort eru einfaldlega villandi. Morgunblaðið fellur í þá ljótu gryfju í frétt sinni um flóð úr Öræfajökli að birta kort með röngum staðsetningum.

Bærinn Freysnes sem er hótel og býður upp á margvíslega þjónustu og á korti Morgunblaðsins er hann staðsettur við mynni Morsárdals - á friðlýstu svæði.

Lómagnúpur er staðsettur að því er virðist sunnan við fjallið Björninn, fjarri réttum stað. Örnefnið Skeiðarárjökull er einhverra hluta vegna næstum komið út af jöklinum á kortinu. Líklega handvöm.

Verra er að flóðið er sagt koma úr Kotárjökli. Samkvæmt merkingunni rennur það niður með Svínafelljökli og yfir Svínafellsfjall sem samt er gríðarhátt, slagar víða hátt í 1000 metra. Kotárjökul er hins vegar í sunnan við bláa litinn eins og sjá má á merkingum mínum á kortinu. Þetta gengur ekki upp vegna þess að það er hinn þröngi dalur Kotárjökuls sem á að magna flóðið. Vissulega getur það líka gerst með flóð niður Svínafellsjökul en það mun þó aldrei fara yfir byggðina í Svínafellstorfunni, fjallið skýlir henni.

Ég gat ekki fundið neitt um þetta verkefni Veðurstofunnar á vef hennar. Þar af leiðandi veit ég ekki hvort kortið er unnið af Morgunblaðinu eða Veðurstofunni. Í það minnsta hefði Mogginn átt að vita betur. 

Svo er það annað. Af hverju eru svona fá örnefni á kortinu? Af hverju er Skaftafell ekki merk inn á það og til dæmis Fagurhólsmýri? Og hvers vegna eru vegir ekki inni á því? Niðurstaðan er aumlegt og gagnslítið kort sem unnið hefur verið í flaustri. Þetta eru ekki góð vinnubrögð. Sjálf fréttin hefði mátt vera ítarlegri vegna þess að í henni er einungis stiklað á þeim atriðum sem mestu skipta. Birta þarf öll kortin. En líklega eru þau í endurhönnun ...

Flóð myndi geysast niður

Slitabú bankanna eru ekki atvinnugrein ...

Engu líkar er af fréttaflutningi af blómlegri starfsemi slitabúa föllnu bankanna en að um sé að ræða nýja atvinnugrein og hún sé til framtíðar. Í fimm ár hafa ótrúlega margir starfsmenn þessarar langlífu starfsemi stundað margvísleg störf allt frá því að skrá niður kröfuhafa, makka með þeim og unnið að fjárfestingum með eignir búanna. Ábyggilega er þetta allt göfugt og þarflegt. Þarna vantar þó niðurlag ...

Slitabúin greiða gríðarlega há laun til starfsmanna og svo eru fjöldi verktaka sem vinna þar í föstu starfi en gæta þess að launin séu greitt til hlutafélaga. Þar er svo hægur leikurinn að fela þau í alls konar kostnaði þó endastaðan sé ávallt sú að einn einstaklingur fær meira í sinn hlut en laununum nemur.

...en nú er eiginlega nóg komið, rétt eins og Bjarni Benediktsson, fjármálaráðherra og formaður Sjálfstæðisflokksins nefnir á aðalfundi Seðlabankans. Gera þarf upp búin og ganga frá kröfunum í eitt skipti fyrir öll - á íslensku forsendum.

Ekki annað að gera en setja búin í þrot

Ráðherrarnir sem sviku allt, gagnrýna nú skuldaleiðréttinguna

Formenn Samfylkingar og Vinstri grænna renna á rassgatið þegar þeir fara að tjá sig um skuldaleiðréttingar ríkisstjórnarinnar, aðstoðina við heimilin í landinu, verkefnið sem þessir tveir flokkar kunnu ekki að leysa, gátu það ekki eða vildu ekki.

Þó verður að viðurkennast að Árni Páll Árnason, formaður Samfylkingarinnar og fyrrum ráðherra, og Katrín Jakobsdóttir, formaður VG og fyrrum ráðherra, eru bæði trú hugmyndafræði vinstri stjórnarinnar sem þau sátu í. Þar var hin yfirlýsta stefna að tala sem mest um vanda heimilanna en gera sem minnst fyrir þau. Þess vegna finna þau aðgerðum ríkisstjórnarinnar um skuldaleiðréttingar vegna forsendubrestsins í hruninu allt til foráttu. Sársaukinn og öfundin í málflutningi þeirra er eiginlega áþreifanlegur.

Svo óforskömmuð eru þessir stjórnmálamenn að þau sjá engan ljósan punkt í tillögunum, að minnsta kosti eyða þau engum tíma til að fagna því sem vel er gert heldur fordæma allt rétt eins og að smávægilegir gallar séu einkennandi fyrir verkefnið, viljann og tilganginn.

Það er ekki tryggt að þeir sem urðu fyrir forsendubresti fái hann bættan.

Þetta segir Árni Páll Árnason, formaður Samfylkingarinnar, í Morgunblaðinu í morgun, maðurinn sem fékk heil lög kenndi við sig af því að þau tóku rétt sem Hæstiréttur hafði dæmt skuldurum og færði fjármagnsfyrirtækjunum í staðinn. Hann tók bankanna einfaldlega framyfir heimilin í landinu. Það er þjóðarskömm að þessum manni sem talar og talar en að baki liggur engin hugsun.

... og það hefur auðvitað verið okkar nálgun að horfa á greiðsluvandann en ekki eingöngu skuldabyrðina.

Þetta segir Katrín Jakobsdóttir, formaður Vinstri grænna sem í fjögur ár horfði upp á vandann en gerði ekkert nema illt fyrir heimilin í landinu. Ekki nokkurn skapaðan hlut enda var hún ráðherra í ríkisstjórn sem var meira í ætt við skrifræði en lýðræði, tók beinlínis afstöðu gegn heimilunum. Það er skömm að þessari konu sem ekki frekar en formaður Samfylkingarinnar getur sé neitt jákvætt í aðgerðum sem þau gátu ekki sjálf druslast til að gera og ekki vantaði þá hvatningu þjóðarinnar.

Þegar þjóðin þurfti á aðstoð að halda þá voru Katrín Jakobsdóttir og Árni Páll Árnason víðsfjarri og unnu að verkefnum sem skiptu ekki nokkru máli og jafnvel á þeim vettvangi stóðu þau sig illa. 

Efnahagshrunið var bara vont veður segir formaður Bjartrar framtíðar

Mér finnst það ekki góð hugmynd að deila fjármunum til þeirra sem skulda mikið og eiga mikið,“ segir hann. Guðmundur segir hrunið, líkt og vont veður, hafa kallað á björgunaraðgerðir. 

Þetta segir formaður flokksins sem vill að öll dýrin í skóginum séu vinir. Til þess að svo megi verða hefur hann lagt til að klukkunni verði seinkað svo hægt sé að sofa lengur frameftir á morgnanna.

Guðmundur Steingrímsson, formaður Bjartrar framtíðar, stígur nú allskyndilega fram í stjórnmálum og líkir efnahagshruninu 2008 við vont veður og telur aðgerðir ríkisstjórnarinnar afar slæmar.

Þannig hugsa nú stuðningsmenn vinstri stjórnarinnar sálugu. Hún lofaði öllu fögru vegna hrunsins en stóð ekki við neitt.

Nú er komin önnur ríkisstjórn sem lofaði aðgerðum og stendur við loforð sín. Þá vaknar skyndilega Guðmundur Steingrímsson, formaður Bjartrar framtíðar, við illan draum, og hefur allt út á efndirnar að setja. Var honum þó ekki lofað neinu, ekki frekar en í ESB viðræðuslitnum. 

„Það væri mjög slæm hugmynd í vondu veðri að fara í almenna björgunaraðgerð og senda öllum peysu. Þetta er svipað, margir eiga peysu og þurfa ekki peysu, sumir þurfa hana. Það er nokkurn veginn þannig sem þetta blasir við mér,“ segir hann. 

Hann hefur þá skoðun að aðstoð ríkisstjórnarinnar við þá sem urðu fyrir skaða vegna verðtryggingarinnar megi líkja við peysugjöf í vondu veðri. Sjálfur stóð hann af sér vonda veðrið í föðurlandi, dúnúlpu og dúnbuxum og galla utanyfir.

Björt framtíð er einfeldningslegur og gamaldags stjórnmálaflokkur með þankagang á borð við þann sem einkenndi ákveðna forystumenn í gömlu vinstri flokkunum. Slíkir sáu ekki skóginn fyrir trjánum og allt var slæmt nema það sem þeir sjálfir fundu upp.

Eitt er þó víst, þeir sem lentu í hremmingum efnahagshrunsins, töpuðu hluta eða öllu eiginfé sínu í heimilum sínum, munu ábyggilega ekki taka undir með Guðmundi Steingrímssyni um vonda veðrið og allra síst formælingar hans á efndir loforða ríkisstjórnarinnar. Ummælin hitta hann sjálfan fyrir og opinbera hallærislegar skoðanir þeirra sem ekki eru í neinum tengslum við heimilin í landinu.

 

Gáfuðustu Íslendingarnir og þeir dómgreinarlausustu

DV leitaði til málsmetandi álitsgjafa í leit að gáfaðasta núlifandi Íslendingnum.

Fjölmargir komust á blað en álitsgjafar blaðsins eru samróma um að frú Vigdís Finnbogadóttir sé gáfuðust okkar allra. Aðrir þekktir Íslendingar sem komust á listann eru Davíð Oddsson, Katrín Jakobsdóttir og Andri Snær Magnason. 

Nú er búið að finna út hverjir eru gáfaðastir Íslendinga. Dv.is slær þessu upp á vef sínum í dag og þykir einstaklega mikill sómi að, sérstaklega ef DV selst meira fyrir vikið. Listinn yfir gáfumennin er þó ekki birtur á vefsíðunni og ekki nennti ég að kaupa mér blaðið, til að skoða listann. Ég er nægilega gáfaður til að láta ekki fallerast fyrir ómerkilegum trixum sem maður hefði ábyggilega fallið fyrir í menntaskóla.

Hins vegar þykist ég vita að allir sem eru á gáfumannalistanum séu þekkt fólk. Þar af leiðandi er þar enginn af vinum mínum, kunningjum og samstarfsmönnum um ævina því „frægðin“ hefur ekki verið þeirra fylginautur. Engu að síður lít ég óskaplega mikið upp til fjölmargra þeirra fyrir gáfur, atgervi og ekki síður manngæsku. Þó er fjarri mér að vilja eða geta raðað þeim upp í gáfnafarsröð. Á því sviði er ég einfaldlega ekki nógu gáfaður.

Hitt er svo annað mál, hverjir láta hafa sig út í þann leik að draga menn í dilka eftir gáfum. Hvernig í ósköpunum er til dæmis hægt að setja mann eins og Andra Snæ Magnason í sæti á eftir Vigdísi Finnbogadóttur? Hver er eiginlega þess umkominn að geta dæmt um gáfur með því að fylgja aðeins yfirborðslegum forsendum og haldið því jafnframt fram að einn sé gáfaðri öðrum.

Einu sinni skrifaði ég grein í Morgunblaðið og nefndist hún „Vitlausasti þingmaðurinn“ og átti þar við samflokksmann minn sem gerði sig sekan um tóma steypu er hann ritaði grein sem hann kallaði „Vitlausasta framkvæmdin“ eða eitthvað í þeim dúr. Maðurinn var þó langt í frá vitlaus, frekar dálítið gáfaður eins og flestir. Þó fannst mér að dómgreind hans væri lítið í snertingu við heilabúið er hann myndaði sér áðurnefnda skoðun og færði ég ágæt rök fyrir því, þó ég segi sjálfur frá.

Þannig er oftast. Engin innistæða er fyrir upphrópunum um heimsku og þar af leiðandi ekki heldur fyrir ofurgáfum. Því fer fjarri að Vigdís Finnbogadóttir sé „gáfuðust“ Íslendinga og Andri Snær Magnason sá „næstgáfaðasti“. Svona uppáhaldslistar eru einfaldlega marklausir og barnalegir.

Hitt er þó til umhugsunar hvort að þessir „álitsgjafar blaðsins“ í þessari umfjöllun fái ekki sæmdarheitið „dómgreindarlausustu“ Íslendingarnir:

 

• Benedikt Bóas Hinriksson blaðamaður
• Bjarni Eiríksson ljósmyndari
• Einar Lövdahl, ritstjóri Stúdentablaðsins
• Elmar Garðarsson stjórnmálafræðingur
• Guðríður Haraldsdóttir, ritstjóri Vikunnar
• Guðrún Hildur Ragnarsdóttir, formaður meistaranema við stjórnmálafræðideild HÍ
• Guðfinnur Sigurvinsson sjónvarpsmaður
• Halldór Högurður þjóðfélagsrýnir
• Helga Dís Björgúlfsdóttir blaðakona
• Hilda Jana sjónvarpskona
• Jóhann Einarsson, formaður Vélarinnar
• Malín Brand blaðamaður
• Margrét H. Þóroddsdóttir, stud.jur., formaður Lögréttu
• Una Björg Einarsdóttir, MA í mannauðsstjórnun 

 

Rjóminn og gistiþjónustan

Þrátt fyrir létta gagnrýni mína á Moggann í gær fyrir dálítið einhliða uppsetningu á frétt um leiguverð á íbúðum fyrir ferðamenn þá bregst hann ekki í dag. Í fréttaskýringu á leiðaraopnu er greinin „ Rjóminn fleyttur af gistiþjónustunni“ eftir Kristján Jónsson, blaðamann.

Fyrirsögn greinarinnar á við að margir einstaklingar leigja út íbúðir sínar en gefa tekjurnar ekki upp. Þessi svarta leigustarfsemi er auðvitað stórt vandamál, ekki aðeins fyrir ríkissjóð heldur skekkir hún samkeppnisstöðu fyrirtækja í ferðaþjónustu. Vart þarf að hafa um það mörg orð að sá stendur óumdeilanlega betur að vígi sem greiðir ekki skatta og gjöld en hinn sem samviskusamlega telur rétt fram. Hinn fyrrnefndi fleytir óumdeilanlega rjómann af gistiþjónustunni. 

Þó ég sé í aðra röndina dálítill aðdáandi svartrar atvinnustarfsemi vegna dugnaðar og sjálfsbjargarviðleitni sem oft bitist í slíku getur maður ekki orða bundist út af gistiþjónustunni. Í sannleika sagt er ekkert nýtt í þeirri atvinnugrein. Hún gengur út á að sinna frumþörfinni, hvíldinni. Í grunninn sofa allir eins, meðvitundarlausir og væntanlega eins og börn ... Hins vegar getur umgjörðin og þægindin í kringum þjónustuna verið mismunandi og á því byggst verðlagningin oftast.

Gisting í gömlum, uppgerðum bílskúrum eða kjallaraherbergjum er varla eftirsóknarvert og ekkert nýjabrum í slíku nema síður sé. Ég hef skoðað fjölda vefsíðna þar sem verið er að gylla gistinguna og jafnvel skoðað mörg herbergi og íbúðir. Því miður verður að segja eins og er að sumt af þessu er ekki merkilegt og í litlu samræmi við myndir og alls ekki verðlagninguna. Og allir sem ég ræddi við hafa litlar áhyggjur af skattinum því í fæstum tilvikum er boðið upp á annað en handskrifaða kvittun fyrir greiðslu

Næst á dagskránni hjá Morgunblaðinu er að gera mann út af örkinni til að skoða gistingarnar og taka myndir. Afraksturinn verður án efa afar forvitnilegur.

Eftirspurn eftir dýrri gistingu og ferðum

Dæmi eru um að íbúðir miðsvæðis í Reykjavík séu leigðar til erlendra ferðamanna fyrir vel á aðra milljón króna á mánuði. 

Hverjar geta nú verið tekjurnar af einu hótelherbergi á mánuði? Ekki er óalgengt að herbergi betri hótelum borgarinnar kosti um 200 Evrur nóttin. Það þýðir tæplega 32.000 íslenskar krónur, miðað við að gengið sé 158 krónur, og tekjurnar af hótelherberginu einu saman því tæp ein milljón króna, 948.000 krónur.

Allar tölur þurfa að vera í skiljanlegu samhengi annars eru þær gangslausar til upplýsingar. Þó íbúð sé leigð út á eina og hálfa milljón krónur á mánuði þarf það ekkert að vera nein goðgá. Fleiri rúmast til dæmis í íbúð þannig að meðalverðið á mann verður oft miklu lægra en jafnvel hótelherbergi kostar. Eftirspurn er grundvöllur verðlagningar.

Svo er það alþekkt í ferðaþjónustunni út um allan heim að verð eru mismunandi og þykir engum merkilegt. Fimm stjörnu hótel eru dýrari en farfuglaheimili vegna þess að markhópurinn er annar. Í mörgum borgum í Evrópu og víðar um heim kostar nóttin á stöku hótelum jafnvel eina milljón króna, jafnvel meira. Nýtingin á þessum hótelum er nærri 100% á ári ... sem sagt næg eftirspurn.

Þannig hótel eru ekki á Íslandi. Allir vita að eftirspurn er eftir dýrum hótelum er fyrir hendi og skorturinn á þeim hefur takmarkandi áhrif á ferðaþjónustuna þó svo að hún geti ágætlega lifið með því. Vandinn er þó sá að tekjur af massaferðamennsku er miklu minni en af „betur stæðum ferðamönnum“ svo gripið sé til frasa.

Ég er ekki að setja út á Morgunblaðið en næst ætti það að kanna hvað kostar að fara í nokkrar ferðir sem erlendum ferðamönnum bjóðast. Ekki fara í Kynnisferðir eða hópferðabílaleigurnar. Ekki fara í massaferðaþjónustuna. Lítið frekar til þeirra sem eru að bjóða verulega góðar ferðir í lúxusbílum, þyrlum og bjóða um leið upp á frábærar veitingar. Þessar ferðir eru ekki ódýrar ... og ég er ansi hræddur um að þá munu einhverjir reka upp stór augu og óðar gleyma útleiguverðinu á íbúðum á Stjörnubíó-reitnum.

Staðreyndin er einfaldlega sú að það er eitt að bjóða ferðamanni gistingu og ferð í rútu á Þingvelli, Gullfoss og Geysi og annað er að bjóða ferðamanni lúxusgistingu og lúxusbíl, jafnvel þó farið sé á Þingvelli, Gullfoss og Geysi. Hvort tveggja er til. Svo er það allt annað mál hvort Skúli Eggert viti af þessu.

Leigan á aðra milljón á mánuði

Var Vaðlaheiði sprengd í loft upp ...?

Líklega er það merki um elli og smámunasemi að gera athugasemdir við málfar í fjölmiðlum. Ég þurfti að lesa fyrirsögnina á frétt mbl.is tvisvar sinnum til að átta mig á því að enginn hefði sprent Vaðlaheiði í loft upp heldur væru sprengingar hafnar í göngunum sem verið er að gera í gegnum heiðina.

Já, smámunasemi, kunna eihverjir að segja. Ég hef alla tíð notað Excel mikið í störfum mínum og í slíkum töflureikni skiptir miklu að formúlur séu rétt ritaðar til að útkoman skili sér eðlilega. Enginn heldur því til dæmis fram að það sé smámunasemi að sleppa því að loka sviga. Þá er verður útkoman einfaldlega röng eða forritið getur ekki reiknað dæmið og gerir athugasemdir.

Sama er oftast auðvitað með tungumálið. Fólk er þó ekki eins smámunasamt og Excel forritið og lætur gott heita ef hægt er að skilja það sem sagt er. 

 

Vaðlaheiði sprengd á nýjan leik

Stórhættuleg íþrótt?

Margir virðast varla halda vatni af hrifningu yfir afrekum og manngæðum Gunnars Nelson. Eflaust fínn náungi en það sem hann er að gera orkar tvímælis.

 

Ég leyfði mér að leita upplýsinga um MMA og það sem hefur gerst nýlega í þessari svokölluðu "íþrótt". Ég horfði meðal annars á myndband af viðureign Gunnars og af annarri viðureign rúmri viku áður í Suður Afríku.  

 

Gunnar Nelson notaði meðal annars aðferð á sinn rússneska andstæðing sem er leyfileg í þeirri "deild" sem hann keppir í, að slá í höfuð liggjandi manns með olnbogunum.

 

Það orsakaði greinilega blæðandi sár og skömmu síðar gafst andstæðingur Gunnars upp.

 

Í annarri MMA-viðureign 27. febrúar sl. þá notaði keppandi í Suður Afríku sömu aðferð á sinn andstæðing. Sá sem fékk "olnbogaskotin" lést vegna afleiðinga heilablæðingar skömmu seinna. Um það má lesa víða á netinu en einhvern vegin var frekar hljótt um það í fréttum á Íslandi.

Nú spyr ég ykkur öll sem hafið lýst hrifningu með "afrek" Gunnars Nelson. Hefði afstaða ykkar verið önnur ef hinn rússneski andstæðingur Gunnars hefði látist eftir slaginn?

Ef einhver trúir mér ekki varðandi líkindin millli þessara viðureigna þá er ekki erfitt að finna hreyfmyndir af þeim báðum. Mér dettur ekki í hug að setja hér inn hlekki á óviðurkvæmilegt efni.

 

Úr pistli Björns Geirs Leifssonar, læknis (greinskil og feitletrun eru mínar). Ég þekki ekki þessa íþrótt sem Gunnar Nelson stundar en ég þekki Björn Geir Leifsson, lækni, og veit að hann fer með rétt mál.

Sendiherrar við skrifborð með síma og Skype

Stundum finnst mér eins og við Íslendingar gleymum því að við erum afar fámenn, örþjóð sem í hita leiksins heldur að við séum þrjátíu milljónir og getum haldið úti ríkiskerfi eins og fjármagnið skipti engu máli.

Sendiherrar með síma  

Ég viðurkenni að þetta er ekki mjög ítarlega úthugsuð hugmynd, og þó. Hvers vegna í ósköpunum höldum við úti dýrri utanríkisþjónustu? Af hverju setjum við ekki upp nokkur skrifborð á efstu ráðuneytisins við Rauðarárstíg í Reykjavík og setjum þar „sendiherra“ með síma, tölvu, stóran skjá og aðgang að Skype og öðrum samskiptakerfum. Þannig verði samskipti okkar við önnur ríki, hreinlega í gegnum síma og tölvu. Enginn verði staðsettur í útlöndum nema ef til vill einstaka starfsmenn sem við getum leigt herbergi undir hjá sendiráðum annarra ríkja, svo sem þeirra skandinavísku.

Notum sparnaðinn í mikilvægari mál 

Með því að fækka starfsmönnum í utanríkisráðuneytinu getum við gert það að nokkurs konar hliðarráðuneyti eins og samgönguráðuneytið eða dómsmálaráðuneytið voru hér á árum áður. Spörum um leið nokkra milljarða sem við getum sett í það sem meira máli skiptir eins og menntakerfið eða heilbrigðismálin.

Hvimleiður kækur  

Þetta flaug svona í gegnum hugað þegar ég las afbragðsgóða grein eftir Styrmi Gunnarsson, fyrrum ritstjóra Morgunblaðsins, sem hann ritar á Evrópuvaktina. Í greininni segir hann meðal annars:

Það er gott að Gunnar Bragi Sveinsson, utanríkisráðherra, hafi farið til Úkraínu með fylgdarliði til þess að sýna stuðning við málstað Úkraínumanna. En það er hvimleiður kækur ráðamanna hér að halda því fram, að Ísland geti á einhvern hátt hjálpað til í deilumálum af þessu tagi eins og ætla má af orðum utanríkisráðherra í Morgunblaðinu í dag.

Svo er ekki og ætti að vera öllum ljóst.

Síðast þegar slíku var haldið fram að því er virtist í fullri alvöru var eftir ferð Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur til Palestínu í utanríkisráðherratíð hennar. Eftir þá ferð var utanríkisráðuneytið um hríð upptekið af svo barnalegum hugmyndum. 

Frekar að senda mann með myndavél 

Þegar öllu er á botninn hvolft hefði utanríkisráðherra átt að halda sig heima. Nægilegt hefði verið að senda einn mann til að skoða þinghúsið í Kænugarði og hitta utanríkisráðherra þarlendra. Sendimaðurinn hefði hæglega getað verið með iPhone og tekið bæði ljósmyndir og hreyfimyndir. Svo hefði verið hægt að halda myndasýningu fyrir ráðherrann, starfsfólk í ráðuneytinu og aðra sem áhuga hafa. Þannig hefði verið hægt að spara nokkrar milljónir króna.

Örríki eiga lítið erindi í alþjóðadeilur

Hitt er algjör villa og skortur á rökréttri hugsun að Ísland getið haft einhver áhrif í alþjóðlegum deilumálum. Við höfum hvorki mannafla, nægilega hæfileikamikið fólk né fjármagn til að standa í þannig æfingum. Við erum aðeins örríki.

Íslenskt sveitarfélag og örríkið

Um daginn var frétt í ríkissjónvarpinu þar sem hæðst var að því að víða um land eru svo fámenn sveitarfélög að íbúar þeirra gætu komist fyrir í einni blokk eða götu á höfuðborgarsvæðinu. Svona samanburður er gagnslaus og bendir einungis á að við Íslendingar erum svo fáir að við erum aðeins örlítið brot af íbúafjölda í borgum helstu nágrannalanda okkar. Þetta finnst fáum landsmönnum broslegt en er engu að síður staðreynd ...

Réttlætingin 

Styrmir segir í lok greinar sinnar:

Það er ekkert nema gott um það að segja að heimsækja Úkraínu en ráðamenn eiga ekki að réttlæta þær ferðir með því að þeir geti haft þar einhverju hlutverki að gegna. 

Guðmundur Hallvarðsson, fararstjóri

Í gegnum lífið kynnist maður eins og gengur fjölda fólks. Einstaka er eftirminnilegt af ýmsum ástæðum, merkilegum eða af einföldum atvikum. Ég sé í Morgunblaði dagsins að Guðmundur Jóhann Hallvarðsson er látinn. Hann var tónlistarkennari og tók að sér fararstjórn fyrir Ferðafélag Íslands, sérstaklega á Hornströndum.

Á ferðum mínum með hópa um Hornstrandir hitti ég Guðmund nokkrum sinnum. Hann var nokkuð stór maður, feitlaginn og dálítið luralegur en gaf af sér góðan þokka og var viðræðugóður þó svo að hann væri ekki beinlínis að trana sér fram. Ekki fór hjá því að maður heyrði sögur af honum sem fararstjóra og voru þær allar á einn veg, hann væri stórskemmtilegur maður og eiginlega átrúnaðargoð þeirra sem farið hafa í ferð með honum.

Svo gerðist það einhvern tímann að ég hitti Guðmund eina kvöldstund um miðjan tíunda áratug síðustu aldar, held að það hafi verið í Landmannalaugum frekar en á Hornströndum, er þó ekki viss. Þá dró hann upp gítarinn og stillti hann og lék Recuerdos De La Alhambra af slíkri list að hver konsert gítarleikari hefði verið fullsæmdur af. Það var þá að ég fékk að vita að Guðmundur væri tónlistarkennari en ekki einhver gutlari. Þetta gjörbreytti áliti mínu á manninum og ég fór að leggja eyrun eftir því sem fólk sagði um hann og þær sögur voru allar á eina leið. Hann var ekki bara afbragðs fararstjóri heldur hreinlega uppistandari af guðs náð.

Ég kynntist Guðmundi aldrei neitt meira en að taka hann tali er við hittumst á förnum vegi á Hornströndum eða annars staðar. Fannst hann ekki gefa mikið af sér við slíka viðkynningu en það gat helgast af því að ég var í nokkur ár fararstjóri fyrir Útivist og hann fyrir Ferðafélagið. Stundum þurfti ekki meira til.

Hér fer ekki illa á að enda þessi orð á broti úr minningargrein í Morgunblaðinu eftir gamlan kunningja minn, Eirík Þormóðsson og fleiri. Í því segir svo skemmtilega af Guðmundi:

Ýmislegt gerir ferðir með Guðmundi minnisstæðar. Hann hafði ekki ofurtrú á hjálpartækjum nútímans til að finna kórréttu leiðina, áttavitinn var honum stundum til annars brúklegur en að rata veginn, krókurinn þótti honum ekki endilega betri en keldan. Og svörin við spurningum samferðamannanna gátu verið mjög óvænt. En þar kom fram sá eiginleiki Guðmundar sem hvergi naut sín betur en á Hornströndum, skopskyn sem aldrei var djúpt á. Og ekki dró það úr ferðagleðinni þegar í hús var komið að kvöldi dags, og lúi og þægileg þreyta í kroppi ferðalanga, að Guðmundur dró fram gítarinn og söng vísur, sumar allmergjaðar. Síðan lék hann svo hugljúf klassísk verk, sem gott var að hafa í veganesti inn í svefninn.

Skemmtilegur þáttur í fari Guðmundar var sannfæringarmáttur hans sem gat verið með ólíkindum. Sem dæmi um það má nefna að þegar hópar komu til Hlöðuvíkur benti hann á að enginn friður yrði þar fyrr en búið væri að hella koníakstári í drauginn Indriða, trédrumb við aðalinngang hússins. Litlu munaði oft að menn tryði þessu!

Myndin er af Búðum í Hlöðuvík og Skálakambur fyrir ofan. Guðmundur átti þangað ættir að rekja. 

Ekki stendur til að sækja um aðild að ESB, sagði Steingrímur J.

http://www.vb.is/skodun/103032/

Held að allir þurfi að lesa þessa grein og skoða myndbandið sem fylgir henni. 

Dálítill munur er á klukku og bjöllu...

Sú var tíð, segir í bókum að íslenska þjóðin átti aðeins eina sameign sem metin varð til fjár. Það var klukka. Þessi klukka hékk fyrir gafli lögréttuhússins á Þingvöllum við Öxará, fest við bjálka uppí kverkinni . Henni var hringt til dóma og á undan aftökum. Svo var klukkan forn að einginn vissi lengur aldur hennar með sannindum. Svo var klukkan forn að enginn vissi lengur aldur hennar með sannindum. En um það er sagan hefst var löngu kominn brestur í þessa klukku og elstu menn þóttust muna hljóm hennar skærari. Samt undu gamlir menn enn þessari klukku. Að viðstöddum landfógeta, lögmanni og böðli og manni sem hátti að höggva og konu sem átti að drekkja, mátti oft á kyrrum degi um jónsmessubil, in andvara af Súlum og kjarrlykt úr Bláskógum, heyr óm klukkunnar blandinn niði Öxarár.

Þetta eru upphafsorð Íslandsklukkunnar eftir Halldór Laxnes. Meitluð orð og fögur frásögn svo lesandinn finnur sig næstum á Þingvöllum á þessum árum.

Íslandsklukkan er æði sérstök bók en eitthvað finnst mér risið á henni minnka ef hún hefði verið nefnd Íslandsbjallan ...

Víkur nú sögunni að annarri klukku (ekki bjöllu), þeirri sem Ernst Hemmingway nefnir í bók sinni For Whom the Bell Tolls. Sú er mögnuð, stórkostleg frásögn. Hún kom út í þýðingu Stefán Bjarmans. Í frásögn Jóns Karls Helgasonar á Hugrás, vef félagsvísindastofnunar Háskólans er birtur þessi kafli úr bréfi Stefáns:

Eg skal ekki neita því, að svo undarlega hittist á, að þetta er einmitt ein þeirra örfáubóka, sem hafa freistað mín til þýðingar. Eg er búinn að stara á hana girndaraugum árum saman. Hún er einhver sú fullkomnasta og undrafegursta bók, sem eg nokkurn tíma hef lesið, í þessari grein bókmennta, að segja. En hún er rétt á takmörkum þess að vera þýðanleg, enda veit eg ekki til að hún hafi verið þýdd á nokkurt mál, og þó eru fimm ár síðan hún kom út. (Það skyldi þá helzt vera á spænsku, enda er hún á löngum köflum samin með hliðsjón af því mál). Síðan eg kom heim hef eg endurlesið hana vandlega og tekið smá „Stikprufur“ hér og hvar, en árangurinn er bara sá, að örðugleikarnir standa ennþá gleggri fyrir mér. Þetta er einhver upplagðasta bók, sem til er, til að gjöreyðileggja í þýðingu, og eg er hræddur um að hún verði aldrei þýdd án æði mikilla skemmda, hver svo sem í það ræðst. Helvíti er að Halldór Laxness skuli ekki fást í hana, en það er víst vonlaust? Hann hefur bæði dirfsku og craftsmanship í ríkum mæli, og þess þarf hvorutveggja við, ef vel á að fara.

Og þarna er nú komin tengingin við Halldór Laxnes, en þeir báðir rita um örlagaríka klukku. Lítið myndi nú fas Hemmingways vera ef bókin hefði fengið þýðinguna Hverjum bjallan glymur. Þá hefði hún verið svo faslítil og ómerkileg, eiginlega dyrabjölluat. Það er nú hins vegar langt í frá og þýðingin á titlinum er mögnuð þó blaðamaður Morgunblaðsins skripli á honum og muni hann ekki orðrétt.

Jón Karl Helgason segir í áðurnefndri grein sinni:

Í bókinni um Ragnar var lögð höfuðáhersla á þetta handritshvarf og ósamkomulag forleggjarans og Stefáns um væntanlegan titil þýðingarinnar. Stefán vildi að hún nefndist Hverjum klukkan glymur en Ragnar ákvað að prenta hana undir titlinum Klukkan kallar. 

Semja um hús Hemingways

Að breyttu breytanda og öllu samanlögðu

Ég sem andstæðingur þess að Ísland gangi í Evrópusambandið gæti við venjulegar, hlutlausar óbundnar aðstæður að sjálfsögðu hugsað mér að greiða atkvæði með því að hætta viðræðum um það að fara í burtu frá því. Það væri efnislega sú niðurstaða sem félli að mínum skoðunum um að það sé að breyttu breytanda og að öllu samanlögðu væntanlega ekki hagstætt fyrir Ísland að gerast aðili að því. Það er algjörlega óbreytt skoðun mín, hefur lengi verið og þarf sennilega heilmikið til að hún breytist. ...

Hér er brýnt að spyrja um tvennt. Sá sem veit rétta svarið fær verðlaun, hugsanlega eitthvað eina árbók Ferðafélags Íslands eftir Hjörleif Guttormsson. Hann var í Vinstri grænum en enginn, ekki nokkur maður, efast um afstöðu hans til ESB:

• Hver sagði ofangreint? Veljið einn af neðangreindum kostum:

1. Steingrímur J. Sigfússon, þingmaður
2. Steingrímur J. Sigfússon, fyrrverandi ráðherra
3. Steingrímur J. Sigfússon, fyrrverandi formaður VG
4. Steingrímur J. Sigfússon, framsóknarmaður 

• Sé einungis litið á ofangreinda tilvitnun, hver er skoðun mannsins? Veljið að minnsta kosti fjóra af neðangreindum kostum:

1. Hann er sammála aðild að ESB við venjulegar, hlutlausar óbundnar aðstæður!
2. Hann er fylgjandi aðild að ESB en samt ekki nema að öllu samanlögðu verði það hagstætt fyrir Ísland að gerast aðili sem hann er þó sammála um!
3. Hann er sammála aðlögunarviðræðum við ESB jafnvel þó það sé óbreytt skoðun hans og hefur verið lengi og þarf sennilega heilmikið til að hún breytist!
4. Hann vill á að sjá hvað hægt er að semja við ESB áður en hann segist vera fylgjandi aðild jafnvel þó samningur fylgi ekki aðlögunarviðræðunum!

Rétt svar skal birt í athugasemdum hér fyrir neðan og því þarf að fylgja orðrétt hvað sá sem sagði ofangreint í kosningaþætti Ríkissjónvarpsins fyrir þingkosningarnar 2009.

 

Frakkar, Spánverjar og Portúgalar vilja í íslenska landhelgi

Í byrjun febrúar 2012 efndi Össur Skarphéðinsson til herráðsfundar með Evrópuvíkingum sínum í utanríkisráðuneytinu. Þeir gerðu „slagplan“ reist á eigin tilfinningu um að makríldeilan ylli tregðu ESB til að afhenda rýniskýrsluna um sjávarútvegsmál. Í planinu fólst að ýta makrílmálinu til hliðar auk þess sem Össur tók að sér að vinna Frakka til stuðnings við málstað Íslands.

Hvorki ráðherrann né Evrópuvíkingar hans höfðu rétta tilfinningu fyrir stöðu málsins á þessu stigi frekar en þegar af stað var farið. Frakkar, Spánverjar og Portúgalir vildu ekki ræða við Íslendinga nema þeir féllu frá skilyrðum sínum í sjávarútvegsmálum. Þar stóð hnífurinn í kúnni. Farið var með þennan grundvallarágreining sem mannsmorð og haft í hótunum við stjórnarandstöðuna um að hún bryti trúnað ef hún segði frá þessu.

Þetta segir Björn Bjarnason, fyrrum þingmaður og ráðherra, á vefnum Evrópuvaktin. Björn er glöggur og þarna bendir á að Frakkar, Spánverjar og Portúgalar greindi á við Íslendinga um sjávarútvegsmál í aðlögunarviðræðunum.

Össur Skarphéðinsson, fyrrum utanríkisráðherra, veit að þessar þrjár þjóðir vilja komast í íslenska landhelgi með skip sín. Það er gríðarlegt hagsmunamál fyrir þær og skiptir engu þó Íslendingar vilji halda landhelginni lokaðri. Það er ekki til umræðu.

ESB er ekki skipað neinum viðvaningum í alþjóðasamningum og þess vegna er rýniskýrsla sambandsins lokað plagg. Ef ekki þá væri aðlögunarviðræðunum sjálfhætt að hálfu Íslands. Þess í stað horfa kommissarar ESB á bardaga milli já-sinna og nei-sinna á Íslandi með velþóknun.

Á meðan er það ekki ESB að kenna að hvorki gengur né rekur með umsóknina.

Ríkisstjórn sem er svo gegnsæ að hún er orðin glær

Ríkisstjórnin mun beita sér fyrir opinni stjórnsýslu, auknu gagnsæi og lýðræðisumbótum.

Svo segir í stjórnarsáttmála ríkisstjórnar Samfylkingar og Vinstri grænna. Nú berast hins vegar fréttir af ráðningu seðlabankastjóra frá því í mars 2009. Þá var að vísu við störf allt önnur ríkisstjórn en að henni stóð Samfylkingin og Vinstri grænir. Hins vegar spyrst allt út um síðir en þáverandi ríkisstjórn er vorkunn.

Sú hafði ekki ofangreint ákvæði í stjórnarsáttmála sínum og líkleg þess vegna auglýsti ríkisstjórnin til málamynda eftir seðlabankastjóra. Hún hafði ákveðinn mann í huga fyrir starfið og skipti þarf af leiðandi engu máli hverjir aðrir sóttu um. Þetta mátti hún aþþþíbara ...

Enn verður að ítreka að sú minnihlutastjórn sem um ræðir, ríkisstjórn Vinstri grænna og Samfylkingar var þá ekki farin að beita sér fyrir opinni stjórnsýslu og auknu gagnsæi. Í því skjóli ræddi trúnaðarmaður Samfylkingarinnar, Lára V. Júlíusdóttir, lögmaður við þann umsækjanda sem hafði verið lofað að fá að verða seðlabankastjóri og spjölluðu þau kumpánlega um laun og launakjör.

Síðan er stofnuð matsnefnd með valinkunnum mönnum, þar á meðal Láru V. Júlíusdóttur, lögmanni, og eftirlætisumsækjandinn valinn af ríkisstjórninni sem síðar breytti um stefnu og beitti sér staðfastlega í fjögur ár fyrir opinni stjórnsýslu, auknu gagnsæi og lýðræðisumbótum. Það hafði minnihlutastjórn Samfylkingarinnar og Vinstri grænna ekki dottið í hug að gæti verið þjóðráð.

Ég held að mjög fagmannlega hafi verið staðið að ráðningu núverandi seðlabankastjóra. Verra er ef til vill að síður fagmannlega hafi verið staðið að ekki-ráðningu annarra umsækjenda.

Hins vegar var síðasta ríkisstjórn alveg yndislega samtaka í opinni stjórnsýslu og gagnsæi svo ekki sé talað um lýðræðisumbætur. Bara vont fólk og illa innrætt sem talar um skjaldborgina, skuldastöðu heimila, málsóknir gegn ráðherrum, launahækkun fyrir forstjóra Landsspítalans og annað álíka sem engu skipti.

Að lokum er ekki úr vegi að geta þess að minnihlutastjórn Samfylkingar og Vinstri grænna og meirihlutastjórn Samfylkingar og Vinstri grænna eru smám saman að vera gegnsærri eftir því sem tíminn líður og fleiri innanbúðarmenn tjá sig skýrar. Þær báðar eru svo gegnsæjar að þær eru næstum orðnar glærar ...

Notkun hormóna og lyfja er lítil í íslenskum landbúnaði

Rétt er að ítreka að aðstæður á Íslandi til búvöruframleiðslu eru að mörgu leyti einstakar. Landrými er mikið, gnægð af vatni og fáir sjúkdómar landlægir ef miðað er við þau lönd sem við gjarnan berum okkur saman við. Notkun hormóna er bönnuð og lyfjanotkun afar lítil. Fram kemur í nýrri skýrslu frá Lyfjastofnun Evrópu að sýklalyfjanotkun í dýrum hérlendis er sú næstminnsta í Evrópu. Aðeins Noregur er neðar. Þar sem notkunin er mest er hún 65-föld miðað við Ísland. Að þessu öllu þurfum við að gæta því ef þessari stöðu verður spillt er engin leið til baka.

Við sem höfum áhyggjur af náttúru og umhverfi á Íslandi tölum oft um að ýmis mannanna verk séu óafturkræf, það er að engin leið er að bæta úr mistökum síðar meir.

Raunar má fullyrða að svo sé í landbúnaði líka. Oft er talað um fæðuöryggi sem á sérstaklega við um að þjóðin geti brauðfætt sig þó illa ári í landbúnaði í öðrum löndum.

Ofangreind tilvitnun er úr grein Gunnars Braga sveinssonar, undanríkisráðherra, í Morgunblaðið dagsins. Þar fjallar hann um tollvernd og mikilvægi hennar fyrir íslenskan landbúnaða. Verndin jafnar aðstöðumun erlendra og innlendra framleiðenda.

Hinu má fólk ekki gleyma sem krefst óhindraðs innflutnings erlendra landbúnaðarafurða að það sem framleitt er hér innanlands er almennt trygg vara eins og fram kemur í máli ráðherrans.

Skiptir það annars ekki máli að hér á landi eru gerðar ítarlegri og meiri kröfur gegn notkun lyfja og hormóna í landbúnaðarframleiðslu? 

 

Fær slitastjórn Glitnis fær ekki bætur vegna eigin klúðurs?

Það sem er athyglisvert við þennan dóm Hæstaréttar er að Tryggingamiðstöðin þarf ekki að bæta tjón, sem varð fyrir bankahrun en kom ekki í ljós fyrr en síðar, vegna þess að slitastjórn Glitnis endurnýjaði ekki trygginguna og keypti aðra tryggingu í staðinn. Við þetta féll niður vátryggingavernd Tryggingamiðstöðvarinnar með þeim hugsanlegu afleiðingum að sækja þarf tjónið á fyrrverandi stjórnendur bankans persónulega.

Þetta er nokkuð athyglisverð fullyrðing sem kemur fram í grein Hauks Arnar Birgissona, lögmanns, í grein í Morgunblaði dagsins. Með öðrum orðum, slitastjórn Kaupþings tapaði tryggingamáli vegna þess að hún endurnýjaði ekki stjórnendatryggingu á árinu 2009 og hætti viðskiptum við Tryggingamiðstöðina og skipti eftir það við erlent tryggingafélag.

Grundvallaratriðið í þessu máli, sem snýst um verulegt tap fyrir slitastjórn Glitnis, er þetta, með orðum Hauks Arnars:

Til einföldunar má því segja að allt tjón sem stjórnendur bankans ollu á meðan þeir stýrðu bankanum (fyrir hrun) þurfi að tilkynna fyrir 1. maí 2015. Að öðrum kosti bætir tryggingin ekki tjónið. 

Um þetta er ekki deilt heldur virðist sem að slitastjórnin hafi klúðrað málum með því að kaupa nýja stjórnendatryggingu. Eftir það varð ekki aftur snúið og skaðinn algjörlega vegna mistaka slitastjórnarinnar. 

Auðvitað gera menn mistök í rekstri banka, jafnvel gerst sumir sekir um glæpasamleg verk, en að slitastjórn sé ekki betur að sér í málunum en þetta. Tja ... það er alla vega frétt.